Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Το μήνυμα των 12 σημείων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου
της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Message of the Holy and Great Council of the Orthodox Church

Χανιά
................
Κατά το συλλείτουργο των προκαθημένων της Ορθοδοξίας υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο αναγνώστηκε μήνυμα 12 σημείων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
.................
1) Βασική προτεραιότητα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ὑπῆρξε ἡ διακήρυξη τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Στηριγμένη στή θεία Εὐχαριστία καί τήν Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων, ἡ ὑφισταμένη ἑνότητα εἶναι ἀνάγκη νά ἐνισχύεται καί νά φέρνει νέους καρπούς. 
Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινη κοινωνία, πρόγευση καί βίωση τῶν Ἐσχάτων ἐντός τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὡς μία διαρκής Πεντηκοστή εἶναι ἀσίγαστη προφητική φωνή, παρουσία καί μαρτυρία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης. 
Πιστή στήν ὁμόφωνη Ἀποστολική Παράδοση καί μυστηριακή ἐμπειρία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν αὐθεντική συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογεῖται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία μας βιώνει τό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας στή μυστηριακή της ζωή μέ ἐπίκεντρο τή θεία Εὐχαριστία.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τήν ἑνότητα καί καθολικότητά της ἐν Συνόδῳ. Ἡ συνοδικότητα διαπνέει τήν ὀργάνωση, τόν τρόπο πού λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις καί καθορίζεται ἡ πορεία της. Οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες δέν ἀποτελοῦν συνομοσπονδία Ἐκκλησιῶν ἀλλά τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Κάθε τοπική Ἐκκλησία, προσφέρουσα τήν θεία Εὐχαριστία, εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία καί φανέρωση τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. 
Ὡς πρός τήν Ὀρθόδοξο Διασπορά στίς διάφορες χῶρες τῆς ὑφηλίου, ἀπεφασίσθη νά συνεχισθεῖ ἡ λειτουργία Ἐπισκοπικῶν Συνελεύσεων μέχρι τήν ἐφαρμογή τῆς κανονικῆς ἀκριβείας. Αὐτές ἀπαρτίζονται ἀπό τούς κανονικούς ἐπισκόπους, πού ὁρίζονται ἀπό τήν κάθε Αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦν νά ὑπάγονται σ’ αὐτήν. Ἡ συνεπής λειτουργία τῶν Ἐπισκοπικῶν Συνελεύσεων ἐγγυᾶται τόν σεβασμό τῆς Ὀρθοδόξου ἀρχῆς τῆς συνοδικότητος.

Κατά τίς ἐργασίες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἐτονίσθη ἡ σημασία τῶν Συνάξεων τῶν Προκαθημένων πού ἔχουν πραγματοποιηθεῖ καί διατυπώθηκε ἡ πρόταση ἡ Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος νά καταστεῖ ἐπαναλαμβανόμενος Θεσμός.

2) Μετέχοντες στή Θεία Εὐχαριστία καί δεόμενοι ὑπέρ τῆς οἰκουμένης ὀφείλουμε νά συνεχίσουμε τή λειτουργία μετά τή Θεία Λειτουργία καί νά δίδουμε τή μαρτυρία τῆς πίστεως πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, συμφώνως πρός τή σαφή ἐντολή τοῦ Κυρίου πρό τῆς Ἀναλήψεώς Του: 
«καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἰερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1:8). Ὁ ἐπανευαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στίς σύγχρονες ἐκκοσμικευμένες κοινωνίες καί ὁ εὐαγγελισμός ἐκείνων πού ἀκόμη δέν ἔχουν γνωρίσει τόν Χριστό ἀποτελοῦν ἀδιάλειπτο χρέος τῆς Ἐκκλησίας.

3) Ἡ Ἐκκλησία μας ἀνταποκρινομένη στό χρέος νά μαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια καί τήν ἀποστολική της πίστη, ἀποδίδει μεγάλη σημασία στόν διάλογο κυρίως μέ τούς ἑτεροδόξους Χριστιανούς. 
Μέ τόν τρόπο αὐτό καί ὁ λοιπός χριστιανικός κόσμος γνωρίζει ἀκριβέστερα τή γνησιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, τήν ἀξία τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, τή λειτουργική ἐμπειρία καί τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ διάλογοι πού διεξάγει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν σημαίνουν ποτέ συμβιβασμό σέ ζητήματα πίστεως.

4) Οἱ ἐκρήξεις φονταμενταλισμοῦ πού παρατηροῦνται στούς κόλπους διαφόρων θρησκειῶν ἀποτελοῦν ἔκφραση νοσηρῆς θρησκευτικότητος. 
Ὁ νηφάλιος διαθρησκειακός διάλογος συμβάλλει σημαντικά στήν προώθηση τῆς ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης, τῆς ειρήνης καί τῆς καταλλαγῆς. Τό λάδι τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος πρέπει νά χρησιμοποιεῖται γιά νά ἐπουλώνει πληγές καί ὄχι γιά νά ἀναζωπυρώνει τή φωτιά τῶν πολεμικῶν συρράξεων. 
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καταδικάζει ἀπεριφράστως τήν ἐπέκταση τῆς πολεμικῆς βίας, τούς διωγμούς, τήν ἐκδίωξη καί δολοφονία μελῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, τόν ἐξαναγκασμό γιά τήν ἀλλαγή τῆς θρησκευτικῆς πίστεως, τήν ἐμπορία προσφύγων, τίς ἀπαγωγές, τά βασανιστήρια, τίς εἰδεχθεῖς ἐκτελέσεις. Καταγγέλλει τήν καταστροφή ναῶν, θρησκευτικῶν συμβόλων καί μνημείων πολιτισμοῦ. Ὅλως ἰδιαιτέρως ἐκφράζει τήν ἀγωνία της γιά τήν κατάσταση τῶν Χριστιανῶν καί ὅλων τῶν διωκομένων μειονοτήτων στή Μέση Ἀνατολή καί ἀλλαχοῦ. 
Ἀπευθύνει ἔκκληση πρός τήν παγκόσμια κοινότητα γιά τήν προστασία τῶν γηγενῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἄλλων Χριστιανῶν, καθώς καί ὅλων τῶν πληθυσμῶν τῆς περιοχῆς, πού ἔχουν ἀπαράβατο δικαίωμα νά παραμείνουν στήν πατρίδα τους ὡς ἰσότιμοι πολίτες. Ἡ Σύνοδός μας καλεῖ ὅλους τούς ἐμπλεκομένους νά καταβάλουν χωρίς καθυστέρηση συστηματικές προσπάθειες γιά τήν κατάπαυση τῶν πολεμικῶν συρράξεων στή Μέση Ἀνατολή καί ὅπου ἐξακολουθοῦν οἱ πολεμικές συγκρούσεις, καί τόν ἐπαναπατρισμό τῶν ἐκδιωχθέντων.

Ὅλως ἰδιαιτέρως ἀπευθύνουμε ἔκκληση στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης στίς χῶρες προελεύσεως τῶν προσφύγων. Προτρέπουμε τίς πολιτικές ἀρχές, τούς πολίτες καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς στίς χῶρες πού καταφεύγουν οἱ ἐξουθενωμένοι πρόσφυγες, νά συνεχίσουν νά προσφέρουν ἀπό τό περίσσευμα καί ἀπό τό ὑστέρημα τῶν δυνατοτήτων τους.

5) Ἡ σύγχρονη ἐκκοσμίκευση ἐπιδιώκει τήν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Χριστό καί τήν πνευματική ἐπιρροή της Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ταυτίζει αὐθαιρέτως μέ τόν συντηρητισμό. 
Ὁ Δυτικός ὅμως πολιτισμός φέρει ἀνεξίτηλη τή σφραγίδα τῆς διαχρονικῆς συμβολῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐπιπλέον, ἡ Ἐκκλησία ἀναδεικνύει τή σωτηριώδη σημασία τοῦ Θεανθρώπου καί τοῦ Σώματός Του, ὡς τόπο καί τρόπο τῆς ζωῆς ἐν ἐλευθερίᾳ.

6) Στή σύγχρονη προσέγγιση τοῦ γάμου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τήν ἀκατάλυτη ἀγαπητική σχέση ἀνδρός καί γυναικός «μυστήριον μέγα … εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν». 
Ὁμοίως ἀποκαλεῖ «ἐκκλησίαν μικράν» τήν οἰκογένεια, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπό τόν γάμο καί ἀποτελεῖ τή μόνη ἐγγύηση γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν.
Ἡ Ἐκκλησία διαρκῶς τονίζει τήν ἀξία τῆς ἐγκρατείας. Ἡ χριστιανική ἄσκηση διαφέρει ριζικά ἀπό οἱονδήποτε δυαρχικό ἀσκητισμό, ὁ ὁποῖος ἀποκόπτει τόν ἄνθρωπο ἀπό τή ζωή καί τόν συνάνθρωπο. Ἀντιθέτως, τόν συνδέει μέ τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐγκράτεια δέν ἀφορᾶ μόνο στόν μοναχικό βίο. Τό ἀσκητικό ἦθος εἶναι χαρακτηριστικό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις της.
**
Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἐκτός τῶν συγκεκριμένων θεμάτων γιά τά ὁποῖα ἀποφάσισε, ἐπισημαίνει ἐπιγραμματικά καί τά ἑξῆς ὀντολογικά καί καίρια σύγχρονα ζητήματα:

7) Ὡς πρός τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, 
ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποφεύγει τήν κηδεμονία τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως καί δέν λαμβάνει θέση πάνω σέ κάθε ἐπιστημονικό ἐρώτημα. Εὐχαριστεῖ τόν Θεό πού δωρίζει στούς ἐπιστήμονες τό χάρισμα νά ἀποκαλύπτουν ἄγνωστες πτυχές τῆς θείας Δημιουργίας. 
Ἡ σύγχρονη ἀνάπτυξη τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν καί τῆς τεχνολογίας ἐπιφέρει ριζικές ἀλλαγές στή ζωή μας. Προσφέρει σημαντικές εὐεργεσίες ὅπως εἶναι ἡ διευκόλυνση τοῦ καθημερινοῦ βίου, ἡ ἀντιμετώπιση σοβαρῶν ἀσθενειῶν, ἡ εὐχερέστερη ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἔρευνα τοῦ διαστήματος κ.λπ. Παρ΄ὅλα αὐτά, ἔχει καί ποικίλες ἀρνητικές ἐπιπτώσεις, ὅπως εἶναι ἡ χειραγώγηση τῆς ἐλευθερίας, ἡ σταδιακή ἀπώλεια πολυτίμων παραδόσεων, ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν. 
Ἡ ἐπιστημονική γνώση, ὅσο κι ἄν ἐξελίσσεται μέ ταχύτατους ρυθμούς, δέν κινητοποιεῖ τήν βούληση τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε δίνει απάντηση στά σοβαρά ἠθικά καί ὑπαρξιακά προβλήματα, στήν ἀναζήτηση γιά τό νόημα τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου. Αὐτά ἀπαιτοῦν πνευματική προσέγγιση, τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιχειρεῖ μέ τήν Βιοηθική πού βασίζεται στήν χριστιανική ἠθική καί στήν πατερική διδασκαλία. Ταυτόχρονα μέ τόν σεβασμό τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπισημαίνει τούς κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ὑποκρύπτονται σέ ὁρισμένα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα καί τονίζει τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου καί τόν θεῖο του προορισμό.

8) Ἡ σημερινή οἰκολογική κρίση εἶναι προφανές ὅτι ὀφείλεται σέ πνευματικά καί ἠθικά αἴτια. 
Οἱ ρίζες της συνδέονται μέ τήν πλεονεξία, τήν ἀπληστία καί τόν ἐγωισμό, πού ὁδηγοῦν στήν ἀλόγιστη χρήση τῶν φυσικῶν πόρων, τήν ἐπιβάρυνση τῆς ἀτμόσφαιρας μέ ζημιογόνους ρύπους καί τήν κλιματική ἀλλαγή. 
Ἡ χριστιανική ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἀπαιτεῖ μετάνοια γιά τίς καταχρήσεις, ἐγκράτεια καί ἀσκητικό ἦθος, πού ἀποτελοῦν ἀντίδοτο στήν ὑπερκατανάλωση, συγχρόνως δέ, καλλιέργεια στόν ἄνθρωπο τῆς συνειδήσεως ὅτι εἶναι «οἰκονόμος», καί ὄχι κάτοχος τῆς δημιουργίας. Δέν παύει νά τονίζει ὅτι καί οἱ μελλοντικές γενεές ἔχουν δικαίωμα πάνω στά φυσικά ἀγαθά, πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Δημιουργός. 
Γιά αὐτό τό λόγο καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συμμετέχει ἐνεργῶς στίς διάφορες διεθνεῖς οἰκολογικές προσπάθειες. Ὅρισε δέ τήν 1η Σεπτεμβρίου ὡς ἡμέρα προσευχῆς γιά τήν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

9) Ἀπέναντι στήν ἰσοπεδωτική καί ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση, ἡ ὁποία προωθεῖται μέ ποικίλους τρόπους, ἡ Ὀρθοδοξία διακηρύττει τόν σεβασμό στήν ἰδιοπροσωπία ἀνθρώπων καί λαῶν. 
Ἀντιτίθεται στήν αὐτονόμηση τῆς οἰκονομίας ἀπό τίς βασικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί στήν μετατροπή της σέ αὐτοσκοπό. Ἡ πρόοδος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δέν συνδέεται μόνο μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἤ μέ τήν πρόοδο τῆς οἰκονομίας εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν.

10) Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἀναμειγνύεται στήν πολιτική. 
Ὁ λόγος της παραμένει διακριτός ἀλλά καί προφητικός, ὡς ὀφειλετική παρέμβαση ὑπέρ τοῦ ἀνθρώπου. Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σήμερα στό κέντρο τῆς πολιτικῆς ὡς ἀπάντηση στίς σύγχρονες κοινωνικές καί πολιτικές κρίσεις καί ἀνατροπές, ἀποβλέποντας στήν προστασία τοῦ πολίτη ἀπό τήν αὐθαιρεσία τοῦ κράτους. 
Ἡ Ἐκκλησία μας προσθέτει ἐπίσης τίς ὑποχρεώσεις καί εὐθύνες τῶν πολιτῶν καί τήν ἀνάγκη συνεχοῦς αὐτοκριτικῆς πολιτικῶν καί πολιτῶν πρός οὐσιαστική βελτίωση τῆς κοινωνίας. Καί κυρίως τονίζει, ὅτι τό ὀρθόδοξο δέον περί ἀνθρώπου ὑπερβαίνει τόν ὁρίζοντα τῶν καθιερωμένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅτι «μείζων πάντων» εἶναι ἡ ἀγάπη, ὅπως τήν ἀποκάλυψε ὁ Χριστός καί τήν βίωσαν ὅσοι πιστά Τόν ἀκολούθησαν. 
Ἐπιμένει ἀκόμη ὅτι θεμελιῶδες δικαίωμα εἶναι καί ἡ προστασία τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, δηλαδή τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, τῆς πίστεως, τῆς λατρείας καί ὅλων τῶν ἀτομικῶν καί συλλογικῶν ἐκφράσεων αὐτῆς, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ δικαιώματος κάθε πιστοῦ καί κάθε θρησκευτικῆς κοινότητας νά τελοῦν ἐλεύθερα ἀπό κάθε κρατική παρέμβαση τά θρησκευτικά τους καθήκοντα, ὡς καί τό δικαίωμα τῆς δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας.

11) Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπευθύνεται στούς νέους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν πληρότητα ζωῆς γεμάτη ἐλευθερία, δικαιοσύνη, δημιουργία ἀλλά καί ἀγάπη. 
Τούς καλεῖ νά συνδεθοῦν συνειδητά μέ τήν Ἐκκλησία Ἐκείνου πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Νά προσέλθουν προσφέροντας στό ἐκκλησιαστικό σῶμα τή ζωτικότητα, τίς ἀνησυχίες, τούς προβληματισμούς καί τίς προσδοκίες τους. Οἱ νέοι δέν ἀποτελοῦν ἁπλῶς τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά τό δυναμικό καί δημιουργικό παρόν ἐπί τοπικοῦ καί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου.

12) Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἄνοιξε τόν ὁρίζοντά μας στή σύγχρονη πολύμορφη οἰκουμένη. 
Τόνισε τήν εὐθύνη μας μέσα στόν χῶρο καί τόν χρόνο, πάντοτε μέ προοπτική τήν αἰωνιότητα. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διατηρώντας ἀλώβητο τόν Μυστηριακό καί Σωτηριολογικό της χαρακτήρα, εἶναι εὐαίσθητη στόν πόνο, στίς ἀγωνίες καί στήν κραυγή γιά δικαιοσύνη καί εἰρήνη τῶν λαῶν. Εὐαγγελίζεται «ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τὸ σωτήριον αὐτοῦ· ἀναγγέλουσα ἐν τοῖς ἔθνεσι τὴν δόξαν αὐτοῦ, ἐν πᾶσι τοῖς λαοῖς τὰ θαυμάσια αὐτοῦ» (Ψαλμ. 95).

Ἀς δεηθοῦμε «ὁ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν» (Α΄ Πετρ. 5:10,11).

περισσότερα εδώ

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Ιερά Άμφια των Κληρικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Είναι τόσο μεγάλο το έργο της λατρείας του Θεού, που η Εκκλησία μας όρισε ο λειτουργός να ενδύεται λαμπρή στολή με ιδιαίτερη τελετή. 
Ο λειτουργός, όταν ενδύεται τα ιερά άμφια, τα ευλογεί σταυροειδώς, τα ασπάζεται και συγχρόνως απαγγέλει κάποια αγιογραφικά χωρία. 
Ο Διάκονος, ο Πρεσβύτερος και ο Επίσκοπος έχουν κοινά άμφια το Στιχάρι και τα Επιμάνικα. 
Ο Πρεσβύτερος και ο Επίσκοπος έχουν κοινά άμφια το Πετραχήλι, τη Ζώνη και το Επιγονάτιο. 
Τα άμφια που αποκλειστικά ανήκουν στον κάθε βαθμό είναι: 
Για τον Διάκονο το Οράριο,
για τον Πρεσβύτερο το Φαιλόνιο, 
και για τον Επίσκοπο ο Σάκκος, η Μίτρα, η Ράβδος και το Ωμοφόριο.

Οι συμβολισμοί των ιερών αμφίων, που κατά τη μακραίωνη εξέλιξη της λατρείας προτάθηκαν, είναι πολλών ειδών και πολλών κατευθύνσεων. Εδώ προτιμούμε εκείνους που θεωρούμε ότι είναι λιγότερο αλληγορικοί.

Α. Στιχάρι
Το άμφιο που πρώτο φορά ο κάθε λειτουργός λέγεται Στιχάρι. Καλύπτει ολόκληρο το σώμα, όπως ο αρχαίος χιτώνας. Έχει συνήθως χρώμα λευκό. Με το χρώμα αυτό θέλει να δείξει η Εκκλησία μας ότι ο λειτουργός πρέπει να έχει την ψυχή του καθαρή από αμαρτίες. 
Τότε πράγματι θα μπορεί χωρίς κίνδυνο καταδίκης να στέκεται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο, όπως οι πάλλευκοι Άγγελοι μπροστά στον επουράνιο Θρόνο του Θεού, και να τελεί τις τελετές ή να προσφέρει την αναίμακτη προσφορά. 
Όταν σπάνια έχει χρώμα κόκκινο, τότε συμβολίζει το Αίμα του Κυρίου.

Όταν ο λειτουργός το ενδύεται, λέει τα παρακάτω λόγια από τον προφήτη Ησαία (Ξα. 10): 
«Αγαλλιάσσεται η ψυχή μου επί τω Κυρίω’ ενέδυσε γαρ με ιμάτιον σωτηρίου, και χιτώνα ευφροσύνης περιέβαλέ με. Ως νυμφίω περιέθηκέ μοι μίτραν, και ως νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμω: πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Δηλαδή: Ας γεμίσει από αγαλλίαση η ψυχή μου για την καταφυγή της στον Κύριο, γιατί με έντυσε με ιμάτιο σωτηρίας και με χιτώνα ευφροσύνης με περιτύλιξε. Σαν σε νυμφίο φόρεσε στο κεφάλι μου μίτρα (στεφάνι), και σαν νύμφη με καταστόλισε με στολίδια. Παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν).

Β. Πετραχήλι
Ύφασμα που στηρίζεται στον τράχηλο (λαιμό) και αποτελεί το χαρακτηριστικό άμφιο του Ιερέως. Προήλθε από το Οράριο του Διακόνου, το οποίον ο επίσκοπος κατά τη χειροτονία του Ιερέως, το περιέφερε γύρω από τον λαιμό του.
Όταν το φορεί ο Ιερέας, λέει από τον 132 (στ. 2) Ψαλμό:
«Ευλογητός ο Θεός, ο εκχέων την χάριν αυτού επί τους ιερείς αυτού, ως μύρον επί κεφαλής, το καταβαίνον επί πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών, το καταβαίνον επί την ώαν του ενδύματος αυτού. πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». 
(Δηλαδή: Δοξασμένος ας είναι ο Θεός, ο οποίος χύνει πλούσια τη χάρη Του στους ιερείς Του, σαν το μύρο που χύθηκε στο κεφάλι, και κατέβηκε στον πώγωνα (γένι), στον πώγωνα του Ααρών, που κατέβηκε στην άκρη (περιλαίμιο) του ενδύματός του” παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν).

Το Πετραχήλι συμβολίζει, όπως φαίνεται από την ευχή της ενδύσεως, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μόνο με το Πετραχήλι ο Ιερέας μπορεί να επικαλεσθεί τη θεία χάρη για να ενεργήσει τα Μυστήρια ή τις απλές τελετές. Τα κρόσσια της άκρης του επιτραχηλίου φανερώνουν τις ψυχές που «κρέμονται» πνευματικά από τις αγιαστικές πράξεις που επιτελεί ο λειτουργός.

Γ. Ζώνη
Υφασμάτινη ζώνη η οποία δένει το Πετραχήλι και σφίγγει το στιχάρι στη μέση. Όταν τη φορεί ο Ιερέας, λέει από τον 17 Ψαλμό (στ. 33): 
«Ευλογητός ο Θεός, ο περιζωννύων με δύναμιν, και έθετο άμωμον την οδόν μου” πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». 
(Δηλαδή: Δοξασμένος ας είναι ο Θεός, ο οποίος με περιζώνει (οπλίζει) με δύναμη πνευματική, και κατέστησε καθαρό τον δρόμο της ζωής μου” παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν ).

Όπως η κοινή ζώνη βοηθάει στις χειρωνακτικές εργασίες, έτσι κατά την ευχή-ψαλμό της ενδύσεως, η ζώνη του Λειτουργού συμβολίζει την πνευματική δύναμη που παρέχεται από τον Θεό και τον ενισχύει στην τέλεση των Μυστηρίων και στον αγώνα για καθαρή και αμόλυντη ζωή.

Δ. Επιγονάτιο
Άμφιο σε σχήμα ρόμβου το οποίο κρέμεται δίπλα στο δεξί γόνατο (επί του γόνατος). Το φορούν ο Επίσκοπος και οι έχοντες τίτλο Ιερείς. Επειδή αρχικά το χρησιμοποιούσαν σαν πετσέτα, συμβόλιζε την πετσέτα ή ποδιά (λέντιο), που χρησιμοποίησε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο. Επειδή επίσης μοιάζει με ξίφος και κρέμεται στη θέση του, συμβολίζει τον πνευματικό οπλισμό που πρέπει να έχει ο Ιερέας του Θεού για να προστατεύει το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος.

Φορώντας το ο ιερουργός λέει το ψαλμικό (44,45),το οποίο αναφέρεται στον βασιλιά Μεσσία: 
«Περίζωσαι την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, Δυνατέ, τη ωραιότητί σου και τω κάλλει σου” και έντεινε και κατευοδού και βασίλευε ένεκεν αληθείας και πραότητος και δικαιοσύνης και οδηγήσει σε θαυμαστώς η δεξιά σου. Πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». 
(Δηλαδή: Ζώσου τη ρομφαία (ξίφος) Σου, ώστε να κρέμεται στο πλευρό Σου, Δυνατέ, μαζί με την ωραιότητά Σου και το κάλλος Σου. Και τέντωσε το τόξο Σου και προχώρα νικηφόρα και βασίλευε για χάρη της αλήθειας και της πραότητας και της δικαιοσύνης, και θα σε οδηγήσει σε θαυμαστά κατορθώματα η δεξιά Σου. Παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν).

Ε. Επιμάνικα
Σκληρά υφάσματα που περιβάλλουν τα μανίκια του Στιχαρίου. Βοηθούν στην άνετη κίνηση των χεριών του Λειτουργού. Φανερώνουν ότι με την εξαγιαστική ευλογία του Ιερέως ενεργεί στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Θεός. Σημαίνουν επίσης και τα δεσμά, με τα οποία έδεσαν τον Σωτήρα κατά τη δίκη Του.

Όταν ο Λειτουργός φορά το δεξί, λέει από το βιβλίο της Εξόδου (15,6): 
«Η δεξιά σου χείρ, Κύριε, δεδόξασται εν ισχύϊ” η δεξιά σου, Κύριε, έθραυσεν εχθρούς” και τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας τους υπεναντίους. Πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν» 
(Δηλαδή: Η δεξιά Σου, Κύριε, έχει δοξασθεί με την ακατανίκητη δύναμή Σου. Το δεξί Σου χέρι, Κύριε, τσάκισε τους εχθρούς” και με το πλήθος της δόξας Σου συνέτριψες τους αντιπάλους. Παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν).
Στήν ένδυση του αριστερού λέει το ψαλμικό (118,73): 
«Αι χείρες σου εποίησάν με και έπλασάν με, συνέτισόν με και μαθήσομαι τας εντολάς σου. Πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». 
(Δηλαδή: Τα χέρια Σου με δημιούργησαν και με έπλασαν. Δος μου σύνεση, ώστε να μάθω τις εντολές Σου. Παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν).

ΣΤ. Φαιλόνιο
Το άμφιο που τελευταίο φορά ο Ιερέας είναι το Φαιλόνιο. Είναι ανοιχτό στο μπροστινό μέρος και μοιάζει με τον αρχαίο μανδύα. Το Φαιλόνιο στην αρχαία Εκκλησία, το φορούσαν και οι Επίσκοποι και λεγόταν πολυσταύριο, γιατί είχε παντού σταυρούς. Σ' όλες τις αρχαίες τοιχογραφίες βλέπουμε τους Επισκόπους με Φαιλόνιο.

Συμβολίζει την κόκκινη χλαμύδα που οι ρωμαίοι στρατιώτες φόρεσαν στον Χριστό στο Πραιτώριο για να τον εμπαίξουν. Φορώντας το ο Ιερέας λέει το ψαλμικό” (131,9) : 
«Οι Ιερείς σου, Κύριε, ενδύονται δικαιοσύνην, και οι όσιοί σου αγαλλιάσει αγαλλιάσονται. Πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». 
(Δηλαδή: Οι ιερείς Σου, Κύριε, ας ντυθούν τη δικαιοσύνη, (το θέλημά Σου), και οι αφιερωμένοι σε Σένα ας χαρούν σε μεγάλο βαθμό. Παντοτινά, τώρα και πάντοτε και στην ατελείωτη αιωνιότητα. Αμήν).

Ζ. Σάκκος – Μήτρα – Ράβδος
Ο Σάκκος ήταν αυτοκρατορικό επίσημο ένδυμα. 
Μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 μ.Χ. ο Πατριάρχης μ” αυτόν αντικατέστησε το πολυσταύριο Φαιλόνιο, και στη συνέχεια τον ακολούθησαν όλοι οι Επίσκοποι της Εκκλησίας. Έγινε αυτό, γιατί κατά τη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας ο Πατριάρχης μαζί με όλη την Ιεραρχία, συνέχισαν σε κάποιο βαθμό την πολιτική οργάνωση του υπόδουλου λαού του Θεού. Τόν ίδιο δρόμο ακολούθησε και το αυτοκρατορικό στέμμα που έγινε η Μίτρα των Επισκόπων. Ο Σάκκος εικονίζει την χλαίνα της ύβρεως του Κυρίου. Οι κωδωνίσκοι είναι δώδεκα και συμβολίζουν τη διδασκαλία των δώδεκα Αποστόλων την οποία συνεχίζουν οι Επίσκοποι.

Η Ράβδος συμβολίζει την πνευματική εξουσία του επισκόπου. Ο Σταυρός στην κορυφή της φανερώνει το τρόπαιο νίκης, τον Σταυρό του Χριστού. Τα φίδια δίπλα στον Σταυρό της Ράβδου συμβολίζουν τον Χριστό που πάνω στο Σταυρό σαν το χάλκινο φίδι του Μωυσή μας απάλλαξε από τον αιώνιο θάνατο.

Η. Ωμοφόριο
Πλατιά λωρίδα υφάσματος η οποία αποτελεί το διακριτικό άμφιο του Αρχιερέως. Εάν η Εκκλησία καθαιρέσει κάποιον Αρχιερέα, τότε του αφαιρεί το Ωμοφόριο. Το όνομά του ετυμολογικά προέρχεται από τις λέξεις: ώμος + φέρω. Και πράγματι, το φορούν στους ώμους τους οι Αρχιερείς. 
Ο Αρχιερέας με το Ωμοφόριο συμβολίζει τον Καλό Ποιμένα, τον Λυτρωτή, ο οποίος σύμφωνα με την αντίστοιχη παραβολή βρήκε και έσωσε το απολωλός πρόβατο, την αμαρτωλή ανθρωπότητα. Γι' αυτό, στην αρχαιότητα κατασκεύαζαν το Ωμοφόριο μόνο από μαλλί προβάτου.

Υπάρχουν δύο είδη Ωμοφορίων, το Μεγάλο και το Μικρό. Το Μεγάλο, όπως λέει και το όνομα, είναι μεγαλύτερο από το Μικρό και γι' αυτό πιο μεγαλόπρεπο. Το Μεγάλο το φορά στη Θεία Λειτουργία μέχρι τον Απόστολο. Στο Ευαγγέλιο από σεβασμό το βγάζει, γιατί με το Ευαγγέλιο ομιλεί ο ίδιος ο Κύριος. Από τον Χερουβικό Ύμνο και μετά φορεί το Μικρό. Οι Σταυροί του Ωμοφορίου θέλουν να δείξουν πως ο κάθε Επίσκοπος πρέπει να σηκώνει τον Σταυρό του και να ακολουθεί τον Εσταυρωμένο Χριστό.

Θ. Οράριο
Υφασμάτινη λεπτή και μακριά λουρίδα, η οποία κρέμεται στον αριστερό ώμο του Διακόνου. Αποτελεί το ιδιαίτερο άμφιο του Διακόνου. Συμβολίζει τα φτερά των Αγγέλων και γι' αυτό πάνω της κεντούσαν τα αγγελικά λόγια (Ησαϊας 6,3): «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ…» 
Η μπροστινή πλευρά του Οραρίου, την οποία κρατάει ο Διάκονος με το δεξί του χέρι, όταν δέεται προς τον Ύψιστο, συμβολίζει την Καινή Διαθήκη, ενώ η άλλη πλευρά του συμβολίζει την Παλαιά Διαθήκη
Στο «Πάτερ ημών» ο Διάκονος τυλίγει τις άκρες του στις πλάτες του, για να έχει ευχέρεια κινήσεων κατά τη Θεία Κοινωνία, που ακολουθεί. Το Οράριο είναι το πιο αναγκαίο άμφιο του Διακόνου. Γι' αυτό σε τελετές εκτός ναού βλέπουμε τους Διακόνους να φορούν μόνο το Οράριο.

Από το βιβλίο
Στοιχεία Ορθόδοξης Λατρείας – πατρ. Μαξίμου
Έκδοσις Ιεράς Μονής Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου.)

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη της Ορθοδοξίας:
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων

Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου
ΓΕΝΙΚΑ: 
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η τελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου». Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την Α΄Κυριακή του Τριωδίου (Τελώνου και Φαρισαίου). Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η σφραγίδα της εορταστικής αυτής περιόδου, που μας παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Αγίους Πάντες. Είναι απόδειξη του έργου της Εκκλησίας και παρουσιάζει όσους αγαθά αγίασε το Πνεύμα το Άγιο στον κόσμο.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ: 
Η Εορτή των Αγίων Πάντων τους πρώτους αιώνες ήταν εορτή μόνο των Μαρτύρων. Το Τυπικό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Ι' αιώνα, προβλέπει σύναξη και παννυχίδα στη Μεγάλη Εκκλησία, και στο ναό των Αγίων Μαρτύρων. Η εορτή ονομάζεται “των Αγίων Πάντων” και το συναξάρι επισημαίνει ότι κατ' αυτήν επιτελείται η μνήμη «των αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων υπέρ του ονόματος του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού». Η Εορτή των Αγίων Πάντων θεσπίσθηκε επί Λέοντος του Σοφού.
Μετά το θάνατο της ευλαβούς συζύγου του Θεοφανούς, έκτισε ναό με σκοπό να τον τιμήσει στο όνομά της. Όταν ανακοίνωσε στην Εκκλησία το σκοπό του, του υποδείχθηκε ότι πρέπει να περάσει χρόνος για να αποκτήσει αυτή το «τίμιον και σεβάσμιον». Ο Βασιλεύς υποτάχθηκε και αφιέρωσε το ναό στη μνήμη και τιμή πάντων των Αγίων των απανταχού της γης.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΕΟΡΤΗ: 
Έστω κι αν η εορτή ξεκίνησε για τους Αγίους Μάρτυρες και επεκτάθηκε στη συνέχεια για Πάντες τους Αγίους, οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν τη συλλογική αυτή εορτή για να μας δείξουν ότι κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο και ανεβαίνει στον ουρανό ο χοϊκός άνθρωπος. Οι πριν αποξενωμένοι από το Θεό γίνονται “ένα” με αυτόν, έχοντας τη δυνατότητα να γίνουν Άγιοι. Και έτσι η ανθρωπότητα διά των Αγίων Πάντων αναπλήρωνει το πεπτωκός εκείνο τάγμα των Αγγέλων. 
Ακόμη, επειδή υπάρχουν πολλοί άγνωστοι και αφανείς άγιοι, γνωστοί στο Θεό, «νέφος μαρτύρων», αυτούς τους αγνώστους τιμά η Εκκλησία. Είναι, θα λέγαμε, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη της Ορθοδοξίας η παρούσα εορτή. Η εορτή καθιερώθηκε ακόμη διότι κρίθηκε επιβεβλημένο να συναθροισθούν όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι Άγιοι σε μια κοινή εορτή για να υπογραμμισθεί μ' αυτόν τον τρόπο ότι όλοι μαζί αγωνίσθηκαν για ένα Χριστό, σε ένα κοινό στάδιο της αρετής και υπό ενός Τριαδικού Θεού στεφανώθηκαν και συνέστησαν την «μίαν Εκκλησίαν», προτρέποντας και εμάς να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις «τον ίσον αγώνα» με αυτούς, ώστε και εμείς να μπορέσουμε να συναριθμηθούμε μετά των Αγίων του. 
Τέλος η εορτή συνεστήθη ακόμη για τους “επιγενησομένους αγίους”, αυτούς δηλαδή που θα γίνουν στη συνέχεια άγιοι. Θα λέγαμε ότι η εορτή έχει και προληπτικό χαρακτήρα εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να περιλαμβάνει κάθε πιστό του σήμερα και του αύριο.

ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: 
Μάρτυρες του Χριστού και Άγιοι δεν είναι μόνο εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την πίστη του Χριστού. Μάρτυρες είναι όλοι όσοι αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται τον αγώνα της Χριστιανικής ζωής με ακρίβεια και συνέπεια. Είναι αυτοί που αναδεικνύουν το μαρτύριο του πνεύματος, αυτοί που καθημερινά βιώνουν τη χαρμολύπη του λόγου του Σταυρού, αυτοί που σταυρώνουν τα πάθη τους και την κακία τους.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ
Των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός. Tω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Στην εικόνα της σύναξης των Αγίων Πάντων, το άνω τμήμα το καταλαμβάνει σε κυκλική διάταξη η δόξα του Χριστού στο κέντρο, και γύρω οι χοροί των δικαίων. Η Ετοιμασία του θρόνου βρίσκεται πάνω από τη δόξα και οι δύο προφήτες Δαβίδ και Σολομών γονατιστοί με ανοιχτά ειλητάρια. Κάτω εικονίζεται ο παράδεισος και οι προπάτορες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ καθισμένοι σε θρόνους. Μεταξύ τους παρεμβάλλεται ο ληστής, ντυμένος μόνο με περίζωμα και κρατώντας το σταυρό. Δηλαδή, γυμνός από αρετές, αλλά πρώτος στο παράδεισο.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Οι τρεις ευχές της Γονυκλισίας (Εσπερινός Πεντηκοστής) - Αρχαίο κείμενο και μετάφραση

Ευλόγησε δε όλους εμάς, που βρισκόμαστε ενώπιόν Σου και χάρισε και σε μας και σε όλο τον κόσμο το τέλος αυτής της ζωής μας να είναι αγαθό και ειρηνικό.

Η Πρώτη Ευχή.
Ἄχραντε, ἀμίαντε, ἄναρχε, ἀόρατε, ἀκατάληπτε, ἀνεξιχνίαστε, ἀναλλοίωτε, ἀνυπέρβλητε, ἀμέτρητε, ἀνεξίκακε Κύριε, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανόν, καὶ τὴν γῆν, καὶ τὴν θάλασσαν, καὶ πάντα τὰ δημιουργηθέντα ἐν αὐτοῖς, ὁ πρὸ τοῦ αἰτεῖσθαι τοῖς πᾶσι τὰς αἰτήσεις παρέχων. Σοῦ δεόμεθα, καὶ σὲ παρακαλοῦμεν, Δέσποτα φιλάνθρωπε, τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντος ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ σαρκωθέντος ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, καὶ ἐνδόξου, Θεοτόκου. ὃς πρότερον μὲν λόγοις διδάσκων, ὕστερον δὲ καὶ ἔργοις ὑποδεικνύς, ἡνίκα τὸ σωτήριον ὑφίστατο πάθος, παρέσχεν ἡμῖν ὑπογραμμὸν τοῖς ταπεινοῖς, καὶ ἁμαρτωλοῖς, καὶ ἀναξίοις δούλοις σου, δεήσεις προσφέρειν, ἐν αὐχένος καὶ γονάτων κλίσεσιν, ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων, καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων. Αὐτὸς οὖν, πολυέλεε καὶ φιλάνθρωπε, ἐπάκουσον ἡμῶν, ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλεσώμεθά σε ἐξαιρέτως δέ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν ᾗ, μετὰ τὸ ἀναληφθῆναι τὸν Κύριον ἡμῶν, Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ καθεσθῆναι ἐν δεξιᾷ σοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, κατέπεμψε τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς ἁγίους αὐτοῦ μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, ὃ καὶ ἐκάθισεν ἐφ' ἕνα ἕκαστον αὐτῶν καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες τῆς ἀκενώτου χάριτος αὐτοῦ, καὶ ἐλάλησαν ἑτέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ προεφήτευσαν. Νῦν οὖν δεομένων ἐπάκουσον ἡμῶν, καὶ μνήσθητι ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, καὶ κατακρίτων, καὶ ἐπίστρεψον τὴν αἰχμαλωσίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τὴν οἰκείαν συμπάθειαν ἔχων ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύουσαν. Δέξαι ἡμᾶς προσπίπτοντάς σοι, καὶ βοῶντας τό, Ἡμάρτομεν. Ἐπὶ σὲ ἐπεῤῥίφημεν ἐκ μήτρας, ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς ἡμῶν, Θεὸς ἡμῶν σὺ εἶ, ἀλλ' ὅτι ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι αἱ ἡμέραι ἡμῶν, γεγυμνώμεθα τῆς σῆς βοηθείας, ἐστερήμεθα ἀπὸ πάσης ἀπολογίας. Ἀλλὰ θαῤῥοῦντες τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, κράζομεν. Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καὶ ἀγνοίας μὴ μνησθῇς, καὶ ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. Μὴ ἀποῤῥίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρὸν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τὴν ἰσχὺν ἡμῶν, μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, πρίν ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρὸς σὲ ἐπιστρέψαι, καὶ πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καὶ χάριτι. Ἐπιμέτρησον τὰς ἀνομίας ἡμῶν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, ἀντίθες τὴν ἄβυσσον τῶν οἰκτιρμῶν σου, τῷ πλήθει τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. Ἐπίβλεψον ἐξ ὕψους ἁγίου σου, Κύριε, ἐπὶ τὸν λαόν σου τὸν περιεστῶτα, καὶ ἀπεκδεχόμενον τὸ παρὰ σοῦ πλούσιον ἔλεος, ἐπίσκεψαι ἡμᾶς ἐν τῇ χρηστότητί σου, ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ τῆς καταδυναστείας τοῦ Διαβόλου, ἀσφάλισαι τὴν ζωὴν ἡμῶν τοῖς ἁγίοις καὶ ἱεροῖς νόμοις σου, Ἀγγέλῳ πιστῷ φύλακι παρακατάθου τὸν λαόν σου, πάντας ἡμᾶς συνάγαγε εἰς τὴν Βασιλείαν σου, δὸς συγγνώμην τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπὶ σέ, ἄφες αὐτοῖς καὶ ὑμῖν τὰ ἁμαρτήματα, καθάρισον ἡμᾶς τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, διάλυσον τὰς καθ’ἡμῶν μηχανὰς τοῦ ἐχθροῦ.

Ὁ Διάκονος: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
ὁ β’χορὸς: Κύριε ἐλέησον.


Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, Δέσποτα παντοκράτορ, ὁ φωτίσας τὴν ἡμέραν τῷ φωτὶ τῷ ἡλιακῷ, καὶ τὴν νύκτα φαιδρύνας ταῖς αὐγαῖς τοῦ πυρός, ὁ τὸ μῆκος τῆς ἡμέρας διελθεῖν ἡμᾶς καταξιώσας, καὶ προσεγγίσαι ταῖς ἀρχαῖς τῆς νυκτός, ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν, καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ σου, καὶ πᾶσιν ἡμῖν συγχωρήσας τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια ἁμαρτήματα, πρόσδεξαι τὰς ἑσπερινὰς ἡμῶν ἱκεσίας, καὶ κατάπεμψον τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καὶ τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπὶ τὴν κληρονομίαν σου. Τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις Ἀγγέλοις σου ὅπλισον ἡμᾶς ὅπλοις δικαιοσύνοις σου, περιχαράκωσον ἡμᾶς τῇ ἀληθείᾳ σου, φρούρησον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου, ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ πάσης περιστάσεως, καὶ πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου. Παράσχου δὲ ἡμῖν καὶ τὴν παροῦσαν ἑσπέραν, σὺν τῇ ἐπερχομένῃ νυκτί, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικήν, ἀναμάρτητον, ἀσκανδάλιστον, ἀφάνταστον, καὶ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἀπ' αἰῶνός σοι εὐαρεστησάντων.


Μετάφραση
Άχραντε, Αγιώτατε, Άναρχε, Ακατάληπτε, Αόρατε, Ανεξιχνίαστε, Αναλλοίωτε, Ανυπέρβλητε και Ανεξίκακε Κύριε στο αμέτρητο και άπειρο έλεός Σου. Έσυ είσαι αποκλειστικά ο Μοναδικός, που είσαι στον Εαυτό Σου η πηγή της αιώνιας ζωής. Είσαι Φως, που κατοικείς ανάμεσά μας, αλλά και κανένας δεν μπορεί να Σε προσεγγίσει (=απρόσιτος). Είσαι ο Δημιουργός του ουρανίου χώρου, της γης και της θαλάσσης και όλων, όσων δημιουργήθηκαν σ' αυτούς τους χώρους. Εσύ ικανοποιείς σε όλους τα αιτήματά τους, προτού Σε παρακαλέσουν γι' αυτά.
Εσένα λοιπόν παρακαλούμε, Δέσποτα Φιλάνθρωπε, τον Πατέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, που για μας τους ανθρώπους, αλλά και για τη σωτηρία μας από την αμαρτία κατέβηκε από τον ουρανό και σαρκώθηκε με τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος και της αειπαρθένου Μαρίας και ενδόξου Θεοτόκου. Ο Οποίος στα προηγούμενα χρόνια (=Παλαιάς Διαθήκης) εδίδασκε με τα λόγια των Πατριαρχών, Βασιλέων και Προφητών. Στα επόμενα χρόνια (=μετά τη Σάρκωσή Του), ενώ υπέδειξε όλες τις αλήθειες με τα έργα Του και αποδέχθηκε το εκούσιο και σωτήριο Πάθος Του, πρόσφερε σε μας τους ταπεινούς και αμαρτωλούς και αναξίους δούλους Του υπογραμμό, ώστε κλίνοντας τις κεφαλές και τα γόνατά μας, να προσφέρουμε δεήσεις για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας και για τις από άγνοια παραβάσεις του λαού.
Εσύ λοιπόν, Πολυέλεε και Φιλάνθρωπε, άκουσέ μας με ευμένεια, όποια ημέρα κι αν Σε παρακαλέσουμε. Εξαιρετικά δε κατά τη σημερινή ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία, αφού αναλήφθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στους ουρανούς και εκάθησε στα δεξιά του Θεού και Πατέρα, απέστειλε στους Αγίους Μαθητάς και Αποστόλους Του το Άγιο Πνεϋμα που εκάθησε στον καθένα απ' αυτούς και έτσι εγέμισαν όλοι τις υπάρξεις τους από την ατέλειωτη Χάρη Του και διακήρυξαν σε διαφορετικές γλώσσες από τη δική τους τα μεγαλεία Σου και προφήτευσαν.
Τώρα λοιπόν, ενώ Σε παρακαλούμε, άκουσέ μας με ευμένεια και θυμήσου όλους εμάς τους ταπεινούς και άξιους καταδίκης δούλους Σου. Αξίωσέ μας δε να επιστρέψουμε ελεύθεροι από την αιχμαλωσία των ψυχών μας στην αμαρτία, ενώ έχεις και τη συμπάθειά Σου να παρακαλεί για κάτι τέτοιο. Αποδέξου μας, ενώ γονατίζουμε μπροστά Σου και φωνάζουμε δυνατά: Έχουμε αμαρτήσει σε Σένα. Σε Σένα έχουμε παραδοθεί με εμπιστοσύνη όταν ακόμη βρισκόμασταν στη μήτρα και την κοιλιά της μητέρας μας. Εσύ είσαι ο Θεός μας, αλλά επειδή οι ημέρες της ζωής μας τέλειωσαν μέσα στη ματαιότητα αυτού του κόσμου, γι' αυτό και έχουμε απογυμνωθεί από τη βοήθειά Σου και δεν έχουμε καμιά δικαιολογία για να απολογηθούμε.
Αλλά επειδή ξεθαρρεύουμε στηριζόμενοι στους οικτιρμούς Σου, φωνάζουμε δυνατά: Μη θυμηθείς, Κύριε, τις αμαρτίες, που έχουμε κάνει από τη μικρή μας ηλικία και πολλές φορές χωρίς να τις γνωρίζουμε και καθάρισέ μας από κάθε κρυμμένο μολυσμό μέσα μας. Μη μας απορρίψεις και μάλιστα στη γεροντική ηλικία μας. Όταν ελαττώνεται η δύναμή μας, μη μας εγκαταλείπεις. Προτού επιστρέψουμε στη γη με την αναχώρησή μας από αυτό τον κόσμο, αξίωσέ μας να επιστρέψουμε στην κοινωνία της αγάπης Σου και πρόσεξέ μας, Κύριε, με την αγαθότητα της αγάπης και της Χάριτός Σου. Να λογαριάσεις τις αμαρτίες μας, ενώ θα τις συγκρίνεις με τους άπειρους οικτιρμούς Σου. Να αντιπαραθέσεις τους αμέτρητους οικτιρμούς Σου με το πλήθος των αμαρτιών μας.
Κοίταξε, Κύριε, με συμπάθεια από το ύψος της Αγιότητός Σου όλο το λαό, που είναι μαζεμένος ενώπιόν Σου και αποδέχεται το πλούσιο έλεός Σου. Επισκέψου μας με την αγάπη Σου. Ελευθέρωσέ μας από την κυριαρχία του Διαβόλου. Ασφάλισε τη ζωή μας από κάθε κίνδυνο της αμαρτίας με την περιφρούρηση των αγίων και ιερών Σου νόμων. Εμπιστεύσου την προστασία του λαού Σου σ' ένα πιστό φύλακα Άγγελο για τον καθένα. Μάζευσε όλο τον κόσμο στην κοινωνία της Βασιλείας Σου. Χάρισε συγγνώμη σε όσους ελπίζουν σε Σένα και συγχώρεσε σ' αυτούς και σε μας τις αμαρτίες μας. Καθάρισέ μας από την αμαρτία με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος και διασκόρπισε όλες τις επικίνδυνες παγίδες του εχθρού Διαβόλου εναντίον μας.
Δοξασμένος είσαι, Κύριε, Δέσποτα Παντοκράτορα, που φωτίζεις την ημέρα με το φως του ηλίου και απαλύνεις το σκοτάδι της νύχτας με τις μαρμαρυγές του φωτός. Μας αξίωσες να περάσουμε (=ζώντες) όλη τη σημερινή ημέρα και να προσεγγίσουμε την αρχή της νύχτας, άκουσε με ευμένεια τη δέησή μας και όλου του λαού Σου. Και αφού συγχωρήσεις σε όλους μας τις αμαρτίες πού κάναμε, είτε με τη θέλησή μας, είτε και χωρίς αυτήν, αποδέξου τις βραδινές μας παρακλήσεις και στείλε σε όλο τον κόσμο Σου το άπειρο έλεος και τους οικτιρμούς Σου.
Ασφάλισέ μας με την παρουσία των Αγίων Αγγέλων Σου. Εφοδίασέ μας με τα πνευματικά όπλα της δικαιοσύνης Σου. Προστάτευσέ μας με την ανίκητη δύναμη της Αληθείας Σου. Φρούρησέ μας με την προστατευτική δύναμή Σου. Ελευθέρωσέ μας από κάθε επικίνδυνη περίσταση και από κάθε επίθεση του εχθρού διαβόλου (=αντικείμενος). Χάρισέ μας και αυτή τη βραδιά και μαζί με την ερχόμενη νύχτα, ολοκληρωμένη, αγία, ειρηνική, χωρίς αμαρτίες και σκάνδαλα και απρεπείς φαντασιώσεις και γενικά όλες τις ημέρες της ζωής μας. Και όλα αυτά μαζί με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και όλων των Αγίων Σου, που από την αρχή Σε έχουν ευχαριστήσει με την αγία ζωή τους.
Η Δεύτερη Ευχή.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τὴν σὴν εἰρήνην δεδωκὼς τοῖς ἀνθρώποις, καὶ τὴν τοῦ παναγίου Πνεύματος δωρεάν, ἔτι τῷ βίῳ καὶ ἡμῖν συμπαρών, εἰς κληρονομίαν ἀναφαίρετον τοῖς πιστοῖς ἀεὶ παρέχων, ἐμφανέστερον δὲ ταύτην τὴν χάριν τοῖς σοῖς μαθηταῖς καὶ Ἀποστόλοις σήμερον καταπέμψας, καὶ τὰ τούτων χείλη πυρίναις στομώσας γλώσσαις, δι' ὧν πᾶν γένος ἀνθρώπων τὴν θεογνωσίαν, ἰδίᾳ διαλέκτῳ, εἰς ἀκοὴν ὠτίου δεξάμενοι, φωτὶ τοῦ Πνεύματος ἐφωτίσθημεν, καὶ τῆς πλάνης ὡς ἐκ σκότους ἀπηλλάγημεν, καὶ τῇ τῶν αἰσθητῶν καὶ πυρίνων γλωσσῶν διανομῇ, καὶ ὑπερφυεῖ ἐνεργείᾳ, τὴν εἰς σὲ πίστιν ἐμαθητεύθημεν, καὶ σὲ θεολογεῖν, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν μιᾷ θεότητι, καὶ δυνάμει, καὶ ἐξουσίᾳ κατηυγάσθημεν. Σὺ οὖν τὸ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός, ὁ τῆς οὐσίας καὶ τῆς φύσεως αὐτοῦ ἀπαράλλακτος, καὶ ἀμετακίνητος χαρακτήρ, ἡ πηγὴ τῆς σωτηρίας καὶ τῆς χάριτος, διάνοιξον κἀμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὰ χείλη, καὶ δίδαξόν με πῶς δεῖ, καὶ ὑπὲρ ὧν χρὴ προσεύχεσθαι. Σὺ γὰρ εἶ, ὁ γινώσκων τὸ πολὺ τῶν ἁμαρτιῶν μου πλῆθος, ἀλλ' ἡ σὴ εὐσπλαγχνία νικήσει τούτων τὸ ἄμετρον, ἰδοὺ γὰρ φόβῳ παρίσταμαί σοι, εἰς τὸ πέλαγος τοῦ ἐλέους σου τὴν ἀπόγνωσιν ἀποῤῥίψας τῆς ψυχῆς μου. Κυβέρνησόν μου τὴν ζωήν, ὁ πᾶσαν ῥήματι τὴν κτίσιν ἀῤῥήτῳ σοφίας δυνάμει κυβερνῶν, ὁ εὔδιος τῶν χειμαζομένων λιμήν, καὶ γνώρισόν μοι ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσομαι. Πνεῦμα σοφίας σου, τοῖς ἐμοῖς παράσχου διαλογισμοῖς, Πνεῦμα συνέσεως τῇ ἀφροσύνῃ μου δωρούμενος. Πνεῦμα φόβου σου τοῖς ἐμοῖς ἐπισκίασον ἔργοις καὶ Πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου, καὶ Πνεύματι ἡγεμονικῷ τὸ τῆς διανοίας μου στήριξον ὀλισθηρόν, ἵνα καθ' ἑκάστην ἡμέραν, τῷ Πνεύματί σου τῷ ἀγαθῷ, πρὸς τὸ συμφέρον ὁδηγούμενος, καταξιωθῶ ποιεῖν τὰς ἐντολάς σου, καὶ τῆς σῆς ἀεὶ μνημονεύειν ἐνδόξου, καὶ ἐρευνητικῆς τῶν πεπραγμένων ἡμῖν παρουσίας, καὶ μὴ παρίδῃς με τοῖς φθειρομένοις τοῦ κόσμου ἐναπατᾶσθαι τερπνοῖς, ἀλλὰ τῶν μελλόντων ὀρέγεσθαι τῆς ἀπολαύσεως ἐνίσχυσον θησαυρῶν. Σὺ γὰρ εἶπας, Δέσποτα, ὅτι περ, ὅσα ἂν τις αἰτήσηται ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἀκωλύτως παρὰ τοῦ σοῦ λαμβάνει συναϊδίου Θεοῦ καὶ Πατρός, διὸ κᾀγὼ ὁ ἁμαρτωλός, ἐν τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, τὴν σὴν ἱκετεύω ἀγαθότητα. Ὅσα ηὐξάμην, ἀπόδος μοι εἰς σωτηρίαν. Ναί, Κύριε, ὁ πάσης εὐεργεσίας πλουσιοπάροχος δοτὴρ ἀγαθός, ὅτι σὺ εἶ ὁ διδοὺς ὑπερεκπερισσοῦ, ὧν αἰτούμεθα. Σὺ εἶ ὁ συμπαθής, ὁ ἐλεήμων, ὁ ἀναμαρτήτως γεγονὼς τῆς σαρκὸς ἡμῶν κοινωνός, καὶ τοῖς κάμπτουσι πρὸς σὲ γόνυ, ἐπικαμπτόμενος φιλευσπλάγχνως, ἱλασμός τε γενόμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Δὸς δή, Κύριε, τῷ λαῷ σου τοὺς οἰκτιρμούς σου, ἐπάκουσον ἡμῶν ἐξ οὐρανοῦ ἁγίου σου, ἁγίασον αὐτοὺς τῇ δυνάμει τῆς σωτηρίου δεξιᾶς σου, σκέπασον αὐτοὺς ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου, μὴ παρίδῃς τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου. Σοὶ μόνῳ ἁμαρτάνομεν, ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ λατρεύομεν, οὐκ οἴδαμεν προσκυνεῖν Θεῷ ἀλλοτρίῳ, οὐδὲ διαπετάζειν πρὸς ἕτερον Θεὸν τὰς ἑαυτῶν, Δέσποτα, χεῖρας. Ἄφες ἡμῖν τὰ παραπτώματα, καὶ προσδεχόμενος ἡμῶν τὰς γονυπετεῖς δεήσεις, ἔκτεινον πᾶσιν ἡμῖν χεῖρα βοηθείας, πρόσδεξαι τὴν εὐχὴν πάντων, ὡς θυμίαμα δεκτόν, ἀναλαμβανόμενον ἐνώπιον τῆς σῆς ὑπεραγάθου βασιλείας.

ὁ Διάκονος: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν,
ὁ α’χορὸς: Κύριε ἐλέησον.

Κύριε, Κύριε, ὁ ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς βέλους πετομένου ἡμέρας, ῥῦσαι ἡμᾶς καὶ ἀπὸ παντὸς πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου. Πρόσδεξαι θυσίαν ἑσπερινήν, τὰς τῶν χειρῶν ἡμῶν ἐπάρσεις. Καταξίωσον δὲ ἡμᾶς καὶ τὸ νυκτερινὸν στάδιον ἀμέμπτως διελθεῖν, ἀπειράστους κακῶν, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ταραχῆς καὶ δειλίας, τῆς ἐκ τοῦ Διαβόλου ἡμῖν προσγινομένης. Χάρισαι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν κατάνυξιν, καὶ τοῖς λογισμοῖς ἡμῶν μέριμναν, τῆς ἐν τῇ φοβερᾷ καὶ δικαίᾳ σου κρίσει ἐξετάσεως. Καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας ἡμῶν, καὶ νέκρωσον τὰ μέλη ἡμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἵνα, καὶ ἐν τῇ καθ’ ὓπνον ἡσυχίᾳ, ἐμφαιδρυνώμεθα τῇ θεωρίᾳ τῶν κριμάτων σου. Ἀπόστησον δὲ ἀφ' ἡμῶν πᾶσαν φαντασίαν ἀπρεπῆ, καὶ ἐπιθυμίαν βλαβεράν. Διανάστησον δὲ ἡμᾶς ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς ἐστηριγμένους ἐν τῇ πίστει, καὶ προκόπτοντας ἐν τοῖς παραγγέλμασί σου.


Μετάφραση
Κύριε Ιησού Χριστέ και Θεέ μας, Εσύ που εχάρισες την ειρήνη Σου στους ανθρώπους και προσφέρεις πάντοτε στους πιστούς ανθρώπους τη δωρεά του Παναγίου Πνεύματος, που και στην επίγεια ζωή μας είσαι παρών μαζί μας για την πραγμάτωση της μοναδικής διανομής του κλήρου της αγάπης Σου σε όλους μας. Όμως όλως εξαιρετικά αυτή τη Χάρη Σου, αφού την απέστειλες σήμερα (Πεντηκοστή) στους Μαθητάς και Αποστόλους Σου και εγέμισες τα χείλη τους με τις φλογισμένες γλώσσες. Με αυτές κάθε γένος ανθρώπων οδηγήθηκε στη θεογνωσία, αφού αξιώθηκε να ακούσει (= γι' αυτήν) το καθένα στη δική του γλωσσική διάλεκτο.
Έτσι φωτισθήκαμε όλοι με το φως του Αγίου Πνεύματος και απαλλαγήκαμε από το σκοτάδι της πλάνης και με τη διανομή των αισθητών και φλογισμένων γλωσσών διδαχθήκαμε με την υπερφυσική ενέργεια την πίστη σε Σένα (=Χριστέ) και έτσι φωτισθήκαμε και ομολογούμε και Σένα, Θεό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα σε μια Παντοδύναμη και Εξουσιαστική Θεότητα κατά φύσιν.
Εσύ λοιπόν, το απαύγασμα του Θεού - Πατρός, ο απαράλλακτος και αμετακίνητος χαρακτήρας της θείας Ουσίας και Φύσεως αυτού, η πηγή της σωτηρίας και της Χάριτος, άνοιξε διάπλατα και σε μένα τον αμαρτωλό τα χείλη και μάθε με πώς πρέπει και για ποιά αιτήματα πρέπει να προσεύχομαι. Γιατί, Εσύ, είσαι που γνωρίζεις το μεγάλο πλήθος των αμαρτιών μου, αλλά η ευσπλαχνία Σου θα νικήσει το αμέτρητο πλήθος τους. Να, γιατί με φόβο βρίσκομαι ενώπιόν Σου για να εμπιστευθώ την απόγνωση της ψυχής μου στο πέλαγος του ελέους Σου. Εσύ να κατευθύνεις τη ζωή μου, που ρυθμίζεις με τη δύναμη του λόγου και της ανέκφραστης Σοφίας Σου ολόκληρη την κτίση, και είσαι το ασφαλές λιμάνι για όλους, όσοι δοκιμάζονται από το χειμώνα (=αμαρτίας) και αποκάλυψε μου το δρόμο (=των εντολών), που πρέπει να πορευθώ.
Ενίσχυσε τους λογισμούς μου με το Πνεύμα της Σοφίας Σου, ενώ χάρισε στην αφροσύνη μου το Πνεύμα της συνέσεώς Σου. Επικάλυψε σε όλα τα έργα μου το Πνεύμα του φόβου Σου και ανακαίνισε την ύπαρξή μου σε όλο το βάθος της με το Πνεύμα της ευθύτητας και της ειλικρίνειας. Στήριξε με το κυριαρχικό Σου Πνεύμα τις εύκολες κατολισθήσεις της διανοίας μου. Έτσι μόνο θα μπορέσω καθημερινά και με τη συνεργία του Πνεύματος της αγάπης Σου να οδηγηθώ στο δρόμο της σωτηρίας και να με αξιώσεις να εφαρμόζω τις εντολές Σου και να θυμάμαι πάντοτε στις πράξεις μας την ένδοξη και διερευνητική παρουσία Σου.
Και να μην με παραβλέψεις, ώστε να με εξαπατούν οι αμαρτωλές χαρές αυτού του φθειρόμενου κόσμου, αλλά ενίσχυσέ με να επιθυμώ τις μελλοντικές απολαύσεις των θησαυρών της Βασιλείας Σου. Γιατί, Εσύ είπες, Δέσποτα, ότι όσα κι αν ζητήσει κανείς στο Όνομά Σου, θα τα απολαμβάνει χωρίς κανένα εμπόδιο από τον συναιώνιο με Σένα Θεό-Πατέρα. Γι' αυτό και εγώ ο αμαρτωλός με την επιφοίτηση του Αγίου Σου Πνεύματος, παρακαλώ την αγαθότητά Σου. Απόδωσε για τη σωτηρία μου όσα προηγουμένως σε παρεκάλεσα. Ναι, Κύριε, Εσύ που είσαι ο γεμάτος αγάπη πλουσιοπάροχος χορηγός κάθε ευεργεσίας.Γιατί Εσύ είσαι, που μας δίνεις κατά πολύ περισσότερα απ' όλα, όσα Σε παρακαλούμε. Εσύ είσαι ο συμπαθής, ο ελεήμονας, που έγινες κοινωνός της ανθρωπίνης φύσεώς μας με αναμάρτητο και υπερφυσικό τρόπο και που συγχωρείς τις αμαρτίες μας, αφού συγκινείσαι με πολλήν αγάπη από τα αιτήματα εκείνων, που σε παρακαλούν γονατιστοί. Χάρισε λοιπόν, Κύριε, τους οικτιρμούς Σου σε όλους τους ανθρώπους. Άκουσέ μας με ευμένεια από το ύψος του Αγίου Ουρανού. Αγίασε όλους αυτούς με τη δύναμη της σωτηριώδους επενέργειάς Σου. Σκέπασε αυτούς κάτω από τη σκέπη της προστασίας Σου. Μη παραβλέψεις όλους εμάς, που είμαστε δικά Σου δημιουργήματα. Σε Σένα αποκλειστικά αμαρτάνουμε, αλλά και Σένα μόνο λατρεύουμε. Δεν γνωρίζουμε άλλο ξένο θεό, ώστε να τον προσκυνάμε, ούτε και σηκώνουμε, Δέσποτα, παρακλητικά τα χέρια μας σε κάποιον άλλο ξένο θεό. Συγχώρεσε τα παραπτώματά μας και αφού αποδεχθείς τις παρακλήσεις, που Σου προσφέρουμε γονατιστοί, άπλωσε τα χέρια Σου σε όλους και βοήθησέ μας. Αποδέξου την ευχή όλων μας, ως θυμίαμα ευπρόσδεκτο, που ανεβαίνει μπροστά στη γεμάτη αγάπη Βασιλεία Σου.
Κύριε, Κύριε, αφού μας προφύλαξες από κάθε αμαρτωλό βέλος, που πεταγόταν εναντίον μας όλη την ημέρα, προστάτευσέ μας και από κάθε τι το εφάμαρτο, που επιχειρεί να μας διαπεράσει μέσα από το σκοτάδι. Αποδέξου την εσπερινή θυσία, που προσφέρουμε με ανυψωμένα τα χέρια μας σε Σένα. Αξίωσέ μας δε να περάσουμε όλο το χρόνο της νύχτας χωρίς αμαρτία και κακούς πειρασμούς. Λύτρωσέ μας από κάθε ψυχική ταραχή και δειλία πού επιχειρεί να μας φορτώσει ο Διάβολος. Χάρισε δε κατάνυξη στις ψυχές μας και στους λογισμούς μας τη φροντίδα για την καλή απολογία μας στη φοβερή και δίκαιη ημέρα της κρίσεώς Σου. Βοήθησέ μας με το φόβο Σου να καθηλώσουμε τις αμαρτωλές απαιτήσεις της φύσεώς μας και νέκρωσε τα μέλη μας που ζητούν τις επίγειες απολαύσεις, ώστε με την ησυχία του ύπνου να χαιρόμαστε την εφαρμογή του θελήματός Σου. Απομάκρυνε δε από μας κάθε αμαρτωλή φαντασίωση και βλαβερή επιθυμία. Να μας διατηρείς έτοιμους και άγρυπνους στο χρόνο της προσευχής, ασφαλισμένους δε στην πίστη μας σε Σένα και ενώ θα προαγόμαστε πνευματικά με την εφαρμογή των εντολών Σου.


H Tρίτη Ευχή.
Ἡ ἀενάως βρύουσα ζωτικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγή, ἡ συναΐδιος τοῦ Πατρὸς δημιουργικὴ δύναμις, ὁ πᾶσαν τὴν οἰκονομίαν, διὰ τὴν τῶν βροτῶν σωτηρίαν, ὑπερκάλλως πληρώσας, Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν. Ὁ θανάτου δεσμοὺς ἀλύτους, καὶ κλεῖθρα ᾍδου διαῤῥήξας, πονηρῶν δὲ πνευμάτων πλήθη καταπατήσας, ὁ προσαγαγὼν σεαυτὸν ἄμωμον ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον, τὸ σῶμα δοὺς τὸ ἄχραντον εἰς θυσίαν, τὸ πάσης ἁμαρτίας ἂψαυστόν τε καὶ ἄβατον, καὶ διὰ τῆς φρικτῆς ταύτης, καὶ ἀνεκδιηγήτου ἱερουργίας, ζωὴν ἡμῖν αἰώνιον χαρισάμενος, ὁ εἰς ᾍδου καταβάς, καὶ μοχλοὺς αἰωνίους συντρίψας, καὶ τοῖς κάτω καθημένοις ἄνοδον ὑποδείξας, τὸν δὲ ἀρχέκακον καὶ βύθιον δράκοντα, θεοσόφῳ δελεάσματι ἀγκιστρεύσας, καὶ σειραῖς ζόφου δεσμεύσας ἐν ταρτάρῳ, καὶ πυρὶ ἀσβέστῳ, καὶ σκότει ἐξωτέρῳ, διὰ τῆς ἀπειροδυνάμου σου κατασφαλισάμενος ἰσχύος, ἡ μεγαλώνυμος σοφία τοῦ Πατρός, ὁ τοῖς ἐπηρεαζομένοις μέγας ἐπίκουρος φανείς, καὶ φωτίσας τοὺς ἐν σκότει, καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους. Σύ, δόξης ἀενάου Κύριε, καὶ Πατρὸς ὑψίστου Υἱὲ ἀγαπητέ, ἀΐδιον φῶς, ἐξ ἀϊδίου φωτός, Ἣλιε δικαιοσύνης, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου, καὶ ἀνάπαυσον τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, τῶν προκεκοιμημένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, καὶ τῶν λοιπῶν συγγενῶν κατὰ σάρκα, καὶ πάντων τῶν οἰκείων τῆς πίστεως, περὶ ὧν καὶ τὴν μνήμην ποιούμεθα νῦν, ὅτι ἐν σοὶ πάντων τὸ κράτος, καὶ ἐν τῇ χειρί σου κατέχεις πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς. Δέσποτα παντοκράτορ, Θεὲ Πατέρων, καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, γένους θνητοῦ τε καὶ ἀθανάτου, καὶ πάσης φύσεως ἀνθρωπίνης δημιουργέ, συνισταμένης τε καὶ πάλιν λυομένης, ζωῆς τε καὶ τελευτῆς, τῆς ἐνταῦθα διαγωγῆς, καὶ τῆς ἐκεῖθεν μεταστάσεως, ὁ χρόνους μετρῶν τοῖς ζῶσι, καὶ καιροὺς θανάτου ἱστῶν, κατάγων εἰς ᾍδου καὶ ἀνάγων, δεσμεύων ἐν ἀσθενείᾳ, καὶ ἀπολύων ἐν δυναστείᾳ, ὁ τὰ παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν, καὶ τὰ μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν, ὁ τοὺς θανάτου κέντρῳ πληγέντας, ἀναστάσεως ἐλπίσι ζωογονῶν. Αὐτὸς Δέσποτα τῶν ἁπάντων, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, ὁ καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ἐσχάτῃ, καὶ μεγάλῃ καὶ σωτηρίῳ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ μυστήριον τῆς ἁγίας, καὶ Ὁμοουσίου, καὶ συναϊδίου, καὶ ἀδιαιρέτου, καὶ ἀσυγχύτου Τριάδος ὑποδείξας ἡμῖν, καὶ τὴν ἐπιφοίτησιν καὶ παρουσίαν τοῦ ἁγίου καὶ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος, ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἐπὶ τοὺς ἁγίους σου Ἀποστόλους ἐκχέας, καὶ εὐαγγελιστὰς αὐτοὺς θέμενος τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως, καὶ Ὁμολογητάς καὶ κήρυκας τῆς ἀληθοῦς ἀναδείξας θεολογίας, ὁ καὶ ἐν αὐτῇ τῇ παντελείῳ Ἑορτῇ καὶ σωτηριώδει, ἱλασμοὺς ἱκεσίους, ὑπὲρ τῶν κατεχομένων ἐν ᾍδῃ, καταξιώσας δέχεσθαι, μεγάλας τε παρέχων ἡμῖν ἐλπίδας, ἄνεσιν τοῖς κατοιχομένοις τῶν κατεχόντων αὐτοὺς ἀνιαρῶν, καὶ παραψυχὴν παρὰ σοῦ καταπέμπεσθαι. Ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, οἰκτρῶν δεομένων σου, καὶ ἀνάπαυσον τὰς καὶ ψυχὰς τῶν δούλων σου τῶν προκεκοιμημένων, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, λύπη, καὶ στεναγμός, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα αὐτῶν ἐν σκηναῖς Δικαίων, καὶ εἰρήνης καὶ ἀνέσεως ἀξίωσον αὐτούς, ὅτι οὐχ οἱ νεκροὶ αἰνέσουσί σε, Κύριε, οὐδὲ οἱ ἐν ᾍδη ἐξομολόγησιν παῤῥησιάζονται προσφέρειν σοι, ἀλλ' ἡμεῖς οἱ ζῶντες εὐλογοῦμέν σε καὶ ἱκετεύομεν, καὶ τὰς ἱλαστηρίους εὐχὰς καὶ θυσίας προσάγομέν σοι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν.

ὁ Διάκονος: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
ὁ β’χορὸς: Κύριε ἐλέησον.


Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος, ὁ ἅγιος καὶ φιλάνθρωπος, ὁ καταξιώσας ἡμᾶς καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ὥρᾳ στῆναι ἐνώπιον τῆς ἀπροσίτου σου δόξης, εἰς ὕμνον καὶ αἶνον τῶν θαυμασίων σου, ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις δούλοις σου, καὶ παράσχου χάριν, τοῦ μετὰ συντετριμμένης καρδίας ἀμετεωρίστως προσενεγκεῖν σοι τὴν τρισάγιον δοξολογίαν, καὶ τὴν εὐχαριστίαν τῶν μεγάλων σου δωρεῶν, ὧν ἐποίησας καὶ ποιεῖς πάντοτε εἰς ἡμᾶς. Μνήσθητι, Κύριε, τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, καὶ μὴ συναπολέσῃς ἡμᾶς ταῖς ἀνομίαις ἡμῶν, ἀλλὰ ποίησον μέγα ἔλεος μετὰ τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν, ἵνα, τὸ τῆς ἁμαρτίας σκότος διαφυγόντες, ἐν ἡμέρᾳ δικαιοσύνης περιπατήσωμεν, καὶ ἐνδυσάμενοι τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, ἀνεπιβουλεύτως διατελέσωμεν ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ πονηροῦ, καὶ μετὰ παῤῥησίας δοξάσωμεν ἐπὶ πᾶσι, σὲ τὸν μόνον ἀληθινόν καὶ φιλάνθρωπον Θεόν. Σὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς, καὶ μέγα ὄντως μυστήριον, Δέσποτα τῶν ἁπάντων καὶ ποιητά, ἣ τε πρόσκαιρος λύσις τῶν σῶν κτισμάτων, καὶ ἡ μετὰ ταῦτα συνάφεια, καὶ ἀνάπαυσις ἡ εἰς αἰῶνας. Σοὶ χάριν ἐπὶ πᾶσιν ὁμολογοῦμεν, ἐπὶ ταῖς εἰσόδοις ἡμῶν ταῖς εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, καὶ ταῖς ἐξόδοις, αἱ τάς ἐλπίδας ἡμῶν τῆς ἀναστάσεως, καὶ τῆς ἀκηράτου ζωῆς, διὰ τῆς σῆς ἀψευδοῦς ἐπαγγελίας προμνηστεύονται, ἧς ἀπολαύσαιμεν ἐν τῇ δευτέρᾳ μελλούσῃ παρουσίᾳ σου. Σὺ γὰρ εἶ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἡμῶν ἀρχηγός, καὶ τῶν βεβιωμένων ἀδέκαστος, καὶ φιλάνθρωπος κριτής, καὶ τῆς μισθαποδοσίας Δεσπότης καὶ Κύριος, ὁ καὶ κοινωνήσας ἡμῖν παραπλησίως σαρκὸς καὶ αἵματος, διὰ συγκατάβασιν ἄκραν, καὶ τῶν ἡμετέρων ἀδιαβλήτων παθῶν, ἐν τῷ ἑκουσίως εἰς πεῖραν καταστῆναι, προσλαβόμενος σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, καὶ ἐν ᾧ πέπονθας πειρασθεὶς αὐτός, τοῖς πειραζομένοις ἡμῖν γενόμενος αὐτεπάγγελτος βοηθός, διὸ καὶ συνήγαγες ἡμᾶς εἰς τὴν σὴν ἀπάθειαν. Δέξαι οὖν, Δέσποτα, δεήσεις καὶ ἱκεσίας ἡμετέρας, καὶ ἀνάπαυσον πάντας τοὺς πατέρας ἑκάστου, καὶ μητέρας, καὶ ἀδελφούς, καὶ ἀδελφὰς καὶ τέκνα, καὶ εἲ τι ἄλλο ὁμογενὲς καὶ ὁμόφυλον, καὶ πάσας τὰς προαναπαυσαμένας ψυχὰς ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα αὐτῶν καὶ τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς, ἐν κόλποις Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, ἐν χώρᾳ ζώντων, εἰς βασιλείαν οὐρανῶν, ἐν Παραδείσῳ τρυφῆς, διὰ τῶν φωτεινῶν Ἀγγέλων σου εἰσάγων ἅπαντας εἰς τάς ἁγίας σου μονάς, συνέγειρον καὶ τὰ σώματα ἡμῶν ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ὥρισας, κατὰ τὰς ἁγίας σου καὶ ἀψευδεῖς ἐπαγγελίας, οὐκ ἔστιν οὖν, Κύριε, τοῖς δούλοις σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπὸ τοῦ σώματος, καὶ πρὸς σὲ τὸν Θεὸν ἐνδημούντων, ἀλλὰ μετάστασις ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα, καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρά. Εἰ δὲ καὶ τὶ ἡμάρτομεν εἰς σέ, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς, διότι οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου ἐνώπιόν σου, οὐδ' ἂν μία ἡμέρα ᾖ ἡ ζωὴ αὐτοῦ, εἰμὴ μόνος σύ, ὁ ἐπὶ γῆς φανεὶς ἀναμάρτητος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, δι' οὗ πάντες ἐλπίζομεν ἐλέους τυχεῖν, καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεός, ἄνες, ἄφες, συγχώρησον τὰ παραπτώματα ἡμῶν, τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀγνοίᾳ, τὰ πρόδηλα, τὰ λανθάνοντα, τὰ ἐν πράξει, ἐν διανοίᾳ, τὰ ἐν λόγῳ, τὰ ἐν πάσαις ἡμῶν ταῖς ἀναστροφαῖς, καὶ τοῖς κινήμασι, καὶ τοῖς μὲν προλαβοῦσιν ἐλευθερίαν καὶ ἄνεσιν δώρησαι, ἡμᾶς δὲ τοὺς περιεστῶτας εὐλόγησον, τέλος ἀγαθὸν καὶ εἰρηνικὸν παρεχόμενος ἡμῖν τε, καὶ παντὶ τῷ λαῷ σου, καὶ ἐλέους σπλάγχνα καὶ φιλανθρωπίας διανοίγων ἡμῖν, ἐν τῇ φρικτῇ καὶ φοβερᾷ σου παρουσίᾳ, καὶ τῆς βασιλείας σου ἀξίους ἡμᾶς ποίησον.

ὁ Διάκονος: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
ὁ α’χορὸς: Κύριε ἐλέησον.


Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ ὕψιστος, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ πᾶσαν τὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, Ὁ διαχωρήσας ἀνὰ μέσον τοῦ φωτός, καὶ ἀναμέσον τοῦ σκότους, καὶ τὸν ἥλιον θέμενος εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας, σελήνην δὲ καὶ ἀστέρας εἰς ἐξουσίαν τῆς νυκτός, ὁ καταξιώσας ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ ἐπὶ τῆς παρούσης ἡμέρας προφθάσαι τὸ πρόσωπόν σου ἐν ἐξομολογήσει, καὶ τὴν ἑσπερινήν σοι λατρείαν προσαγαγεῖν. Αὐτός, φιλάνθρωπε Κύριε, κατεύθυνον τήν προσευχὴν ἡμῶν, ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου, καὶ πρόσδεξαι αὐτὴν εἰς ὀσμὴν εὐωδίας. Παράσχου δὲ ἡμῖν τὴν παροῦσαν ἑσπέραν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα εἰρηνικήν, ἔνδυσον ἡμᾶς ὅπλα φωτός, ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, καὶ ἀπὸ παντὸς πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, καὶ δώρησαι ἡμῖν τὸν ὕπνον, ὃν εἰς ἀνάπαυσιν τῇ ἀσθενείᾳ ἡμῶν ἐδωρήσω, πάσης διαβολικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον. Ναί, Δέσποτα τῶν ἁπάντων, τῶν ἀγαθῶν χορηγέ, ἵνα, καὶ ἐν ταῖς κοίταις ἡμῶν κατανυγόμενοι, μνημονεύωμεν καὶ ἐν νυκτὶ τοῦ παναγίου ὀνόματός σου, καὶ τῇ μελέτῃ τῶν σῶν ἐντολῶν καταυγαζόμενοι, ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς διανιστῶμεν πρὸς δοξολογίαν τῆς σῆς ἀγαθότητος, δεήσεις καὶ ἱκεσίας τῇ σῇ εὐσπλαγχνίᾳ προσάγοντες, ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν, καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ σου, ὃν ταῖς πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου ἐν ἐλέει ἐπίσκεψαι.


Μετάφραση
Χριστέ, ο Θεός μας, είσαι η αιώνια πηγή, που αναβλύζει τη ζωή και το φως, δημιουργική δύναμη, που είναι συναιώνια με τον Θεό-Πατέρα, και που πραγματοποίησες υπερθαυμαστώς όλη την οικονομία για τη σωτηρία των ανθρώπων. Αφού διέρρηξες τα άλυτα δεσμά του θανάτου και τις κλειδαριές του Άδη, καταπάτησες τα πλήθη των πονηρών και δαιμονικών δυνάμεων και έδωσες τον Εαυτό Σου άμωμη προσφορά για μας θυσιάζοντας το άχραντο Σώμα Σου, το αναμάρτητο και απρόσιτο, ώστε με αυτή τη φρικτή και ανέκφραστη ιερουργία να μας χαρίσεις την αιώνια ζωή.
Εσύ, Κύριε, αφού κατέβηκες στον Άδη με τον εκούσιο θάνατό Σου και συνέτριψες τις αιώνιες αμπάρες (=θανάτου) έδειξες σε όλους τους πεθαμένους την ανάστασή τους. Συνέλαβες δε με το θεϊκό δόλωμα στο αγκίστρι τον αρχέκακο και αβυσσώδη διάβολο (=δράκοντα) και τον αιχμαλώτισες με ασφάλεια στις σκοτεινές αλυσίδες της κολάσεως και στην άσβεστη φωτιά και στο έσχατο σκοτάδι με την άπειρη δύναμη και εξουσία Σου. Εσύ, Κύριε, είσαι η άπειρη Σοφία του Πατέρα και φανερώθηκες, ως ο Μέγας βοηθός σ' αυτούς, που προσβάλλονταν από τις δαιμονικές δυνάμεις και εφώτισες όλους εκείνους, που κάθονταν στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου (=αμαρτία).
Εσύ με την αιώνια δόξα Σου, Κύριε, και αγαπητέ Υιέ του Υψίστου Θεού-Πατέρα, το αιώνιο Φως, που εκπηγάζει από το αιώνιο Φως του Θεού-Πατέρα, Ήλιε της Δικαιοσύνης, άκουσε κι εμάς που σε παρακαλούμε και ανάπαυσε τις ψυχές των κοιμηθέντων δούλων Σου, των Πατέρων και αδελφών μας και όλων των υπολοίπων συγγενών μας και όλων όσοι διέθεταν την ίδια πίστη με εμάς και που γι' αυτούς τελούμε σήμερα το μνημόσυνό τους. Γιατί όλοι ανήκουμε στην εξουσία Σου και με τα ανοιχτά χέρια Σου αγκαλιάζεις όλα τα έσχατα σημεία της γης.
Παντοκράτορα Δέσποτα, Θεέ των Πατέρων μας και Κύριε του ελέους. Δημιουργέ όλων των δημιουργημάτων, θνητών και αθανάτων και κάθε ανθρώπινης φύσεως, που γεννιέται με τη ζωή και αναπτύσσεται στον επίγειο βίο και πάλιν διαλύεται με το θάνατο, ενώ μεταφέρεται στην πέραν από εδώθε διαμονή. Εσύ είσαι, Κύριε, που καθορίζεις το χρόνο της ζωής των ανθρώπων και καθιστάς τον καιρό του θανάτου (=πύλη ζωής), κάθοδο στον Άδη, αλλά και ανάσταση, περιορίζοντας έτσι την ασθένεια του ανθρώπου (=αμαρτία) και διαλύοντας την καταστρεπτική εξουσία της. Εσύ Κύριε, ρυθμίζεις τον παρόντα χρόνο για το πνευματικό συμφέρον και κατευθύνεις τα μέλλοντα για την οριστική ωφέλεια, ενώ ζωογονείς με την ελπίδα της αναστάσεως εκείνους, που έχουν πληγωθεί με το θάνατο, ως το κέντρο της αμαρτίας.
Εσύ, Δέσποτα όλου του κόσμου, Θεέ και Σωτήρα μας, που είσαι η ελπίδα για όλους όσοι βρίσκονται στα έσχατα σημεία της γης και είναι απομακρυσμένοι μέσα στη θάλασσα, μας υπέδειξες σ' αυτή την έσχατη και οριστική και μεγάλη και σωτηριώδη ημέρα της Πεντηκοστής, το μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και συναιωνίου και αδιαιρέτου και ασυγχύτου Τριάδος και απέστειλες την επιφοίτηση και παρουσία του Αγίου και Ζωοποιού Σου Πνεύματος με τη μορφή των φλογισμένων γλωσσών στους Αγίους Σου Αποστόλους και που κατέστησες Εύαγγελιστάς της ευσεβούς πίστεώς μας και ανέδειξες Ομολογητάς και Κήρυκας της αληθινής Θεολογίας.
Εσύ, Κύριε, μας αξίωσες να σε παρακαλούμε σ' αυτή την ολοκληρωμένη και σωτηριώδη Εορτή, ώστε να αποδέχεσαι τις ικεσίες μας για τη συγχώρηση όλων εκείνων, που βρίσκονται στο χώρο του θανάτου. Να παρέχεις δε σε όλους μας τις μεγάλες ελπίδες πως θα ελευθερώσεις και θα παρηγορήσεις όλους εκείνους που κυριαρχούνται από τις θλιβερές καταστάσεις της αμαρτίας. Άκουσε με ευμένεια όλους εμάς τους ταπεινούς και αξιοθρήνητους, που σε παρακαλούμε. Ανάπαυσε τις ψυχές των κοιμηθέντων δούλων Σου σε φωτεινό τόπο, σε τόπο χλοερό (=δροσερό), σε τόπο ανακουφίσεως, όπου έχει εξαφανισθεί κάθε θλίψη και λύπη και γογγυσμός και συναρίθμησε τις ψυχές τους, όπου κατοικούν οι Δίκαιοι και αξίωσέ τους να βρεθούν σε χώρο ειρήνης και απολαύσεως.
Γιατί, Κύριε, δεν θα σε δοξολογούν οι πεθαμένοι και δεν θα σε ομολογούν με παρρησία όλοι όσοι κατοικούν στον Άδη, αλλά εμείς οι ζωντανοί σε δοξολογούμε και παρακαλούμε και Σου προσφέρουμε τις προσευχές και τις θυσίες για τη συγχώρηση των ψυχών τους.
Ο Μέγας και Αιώνιος, ο Άγιος και Φιλάνθρωπος Θεός, αφού μας αξίωσες να σταθούμε και αυτή την ώρα μπροστά στην απρόσιτη δόξα Σου για να υμνήσουμε και δοξολογήσουμε τα θαυμαστά έργα Σου, συγχώρεσε όλους εμάς τους ανάξιους δούλους Σου. Και δώσε μας τη Χάρη, ώστε να Σού προσφέρουμε με συντριβή της καρδίας μας και με σταθερότητα την τρισάγιο δοξολογία και την ευχαριστία για όλες τις μεγάλες δωρεές, που πρόσφερες και χαρίζεις πάντα σε όλους μας. Θυμήσου, Κύριε, την ασθένειά μας (αμαρτία) και μην επιτρέψεις να απωλεσθούμε μαζί με τις ανομίες μας, αλλά ελέησέ μας υπερβολικά αποδεχόμενος την ταπείνωση της αμαρτίας μας για να ζήσουμε τις ημέρες της δικαιοσύνης Σου, αφού θα έχουμε ξεφύγει από το σκοτάδι της αμαρτίας.
Και ενώ θα έχουμε ντυθεί την πανοπλία του φωτός, θα ελευθερωθούμε από τις επιβουλές και από κάθε επηρεασμό του πονηρού και έτσι θα δοξάζουμε με παρρησία και για όλα Εσένα, τον Μόνο αληθινό και Φιλάνθρωπο Θεό.
Γιατί, Δέσποτα όλου του κόσμου και Δημιουργέ, είναι στ' αλήθεια και πραγματικά μέγιστο το μυστήριο της προσκαίρου διαλύσεως των δημιουργημάτων Σου και μετά από αυτό η επανένωση και η αιώνια ανάπαυση. Στη Χάρη Σου αποδίδουμε τα πάντα και για τις γεννήσεις μας σ' αυτό τον κόσμο και για τις αναχωρήσεις μας απ' αυτόν, που μας χαρίζουν μέσα από την αδιάψευστη υπόσχεσή Σου την εγγύηση της ελπιζομένης αναστάσεως και της αιώνιας ζωής, που είθε να απολαύσουμε με τη Δευτέρα μελλοντική παρουσία Σου. Εσύ είσαι ο Αρχηγός της αναστάσεώς μας και ο αδιάφθορος και φιλάνθρωπος Κριτής όλων των βιωθέντων πράξεων και ο Δεσπότης και ο Κύριος της ανταποδόσεως (=της αγάπης).
Εσύ έγινες πολύ κοντά κοινωνός μας, αφού έγινες μέτοχος της ανθρωπίνης φύσεως με υπέρτατη συγκατάβαση και απέκτησες με τη θέλησή Σου την εμπειρία των αδιάβλητων παθών, ενώ προσέλαβες σπλάχνα οικτιρμών και δοκίμασες ο Ίδιος στον Εαυτό Σου τους πειρασμούς, έγινες έτσι με δική Σου πρωτοβουλία βοηθός σ' εκείνους, που προσβάλλονται από τους πειρασμούς, γι' αυτό και εμάζευσες όλους μας στη δική Σου απάθεια (=αγιότητα).
Δέξου λοιπόν, Δέσποτα, τις αιτήσεις και παρακλήσεις μας και ανάπαυσε όλους τους πατέρες και τις μητέρες και αδελφούς και αδελφάς και τα παιδιά και κάθε άλλον άνθρωπο του γένους και της φυλής μας και όλες τις ψυχές, που αναπαύθηκαν με την ελπίδα της αναστάσεως για την αιώνια ζωή. Κατάταξε δε τις ψυχές τους και τα ονόματά τους (=υπάρξεις) στο βιβλίο της αιωνίου ζωής Σου, στην αγκαλιά του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, στο χώρο των μετά θάνατον ζώντων, στη Βασιλεία των Ουρανών, στην απόλαυση του Παραδείσου, ενώ θα εισάγεις τους πάντες με τους φωτεινούς Αγγέλους Σου στην Αγία διαμονή Σου.
Ανάστησε δε μαζί μας και τα σώματά μας κατά την ημέρα, που Εσύ έχεις καθορίσει σύμφωνα με τις κατά πάντα αληθινές υποσχέσεις Σου. Κύριε, δεν υπάρχει για τους δούλους Σου θάνατος, όταν αναχωρούμε από το σώμα μας και ερχόμαστε κοντά σε Σένα, τον Θεό, αλλά αυτό είναι μετακίνηση από τα λυπηρότερα αυτού του κόσμου στα εκεί ευτυχή και ευχάριστα και επομένως είναι ανάπαυση και χαρά. Αν δε και σε κάτι αμαρτήσαμε ενώπιόν Σου, συγχώρεσε και εμάς (=ζώντες) και αυτούς (=κοιμηθέντας). Γιατί, κανείς δεν είναι μπροστά Σου καθαρός από αμαρτία, έστω κι αν η ζωή του διαρκέσει μόνο μια ημέρα.
Ο Μοναδικός, που φάνηκε στη γη Αναμάρτητος, είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, που σ' Αυτόν όλοι ελπίζουμε να ελεηθούμε και να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας. Γι' αυτό και σε μας και σ' αυτούς (=κοιμηθέντας), επειδή είσαι αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, παράβλεψε, ελέησε και συγχώρεσε τα παραπτώματα, όσα κάναμε με τη θέλησή μας και όσα χωρίς αυτή, όσα ξέραμε και όσα δεν ξέραμε, όσα ήσαν φανερά και όσα κρυμμένα, όσα έγιναν με πράξεις, όσα περιορίσθηκαν στη διάνοια μόνο, όσα έγιναν αποκλειστικά με λόγια και όσα έγιναν σε όλες τις συναναστροφές και στις ταραγμένες συμπεριφορές μας. Και σε όσους πρόλαβαν και έφυγαν από αυτόν τον κόσμο, χάρισε Κύριε, την απελευθέρωση και την απαλλαγή από αυτά (=παραπτώματα). Ευλόγησε δε όλους εμάς, που βρισκόμαστε ενώπιόν Σου και χάρισε και σε μας και σε όλο τον κόσμο το τέλος αυτής της ζωής μας να είναι αγαθό και ειρηνικό. Και αφού μας ανοίξεις διάπλατα τα σπλάχνα της αγάπης και της φιλανθρωπίας Σου κατά την ερχόμενη φοβερή και τρομερή Παρουσία Σου, να μας κάνεις άξιους μετόχους της Βασιλείας Σου.
Θεέ μας, Εσύ που είσαι ο Μέγας και Ύψιστος, ο Μοναδικός Αθάνατος, που κατοικείς σε Φως απλησίαστο σε όλους, και δημιούργησες με τη Σοφία Σου όλη την κτίση και διαχώρισες ανάμεσα στο Φως και το σκοτάδι, αφού τοποθέτησες τον μεν ήλιο για να εξουσιάζει όλη την ημέρα, την δε σελήνη και τα αστέρια για να εξουσιάζουν όλη τη νύχτα. Εσύ, που αξίωσες εμάς τους αμαρτωλούς να σε συναντήσουμε προσωπικά και κατά τη σημερινή ημέρα, ενώ Σου προσφέρουμε, ως δοξολογία την εσπερινή λατρεία μας. Εσύ, Φιλάνθρωπε Κύριε, οδήγησε την προσευχή μας να ανεβεί ενώπιόν Σου σαν θυσία θυμιάματος και αποδέξου το γεμάτο μοσχοβολιά άρωμά της.
Χάρισέ μας και αυτό το απόγευμα και την ερχόμενη νύχτα ειρηνική. Ντύσε μας με τη φωτεινή πνευματική πανοπλία. Προστάτευσέ μας από κάθε νυχτερινό φόβο και από κάθε επικίνδυνο πράγμα, που περνάει μέσα από το σκοτάδι (=κρυμμένο). Χάρισέ μας τον ύπνο, που τον εδώρησες για να ξεκουράζουμε την αδύνατη φύση μας, ελεύθερο από κάθε διαβολική φαντασία. Ναι, Δέσποτα, όλου του κόσμου και χορηγέ όλων των αγαθών, ώστε και την ώρα του ύπνου ευρισκόμενοι σε κατάνυξη να επικαλούμαστε κατά τη διάρκεια της νύχτας το πανάγιο Όνομά Σου και να φωτιζόμαστε από τη μελέτη των εντολών Σου για να σηκωθούμε (=το πρωί) με χαρούμενη την ψυχή μας και να δοξολογήσουμε την αγαθότητά Σου, ενώ συνάμα θα προσφέρουμε στην ευσπλαχνία Σου προσευχές και παρακλήσεις για τις αμαρτίες μας, αλλά και όλου του λαού Σου, τον οποίο και ελέησε με τις πρεσβείες της αγίας Θεοτόκου.

papadates
in-agiounikolaoutouneou

Κωνσταντίνου Σ. Γρηγοριάδη, "Πεντηκοστάριον Χαρμόσυνον", εκδ. Αθως.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός... - Η Α' Οικουμενική Σύνοδος στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.

Οι συναθροισθέντες Άγιοι Πατέρες
της Α' Οικουμενικής Συνόδου
Η έκτη κατά σειρά Κυριακή μετά το Άγιο Πάσχα είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. Η σύνοδος συνήλθε κατά πρόσκληση του Μεγάλου Κωνσταντίνου κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του.
Η Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο, τη διδασκαλία του και τα τρία εκκλησιαστικά σχίσματα, το Νοβατιανό, του Παύλου Σαμοσατέα και το Μελιτιανό, τα οποία ταλάνιζαν για χρόνια την εσωτερική ειρήνη της Εκκλησίας.

Διακριθείσες μορφές της συνόδου ήταν: 
ο Αλέξανδρος ο Κωνσταντινουπόλεως, 
ο Αλέξανδρος ο Αλεξανδρείας, 
ο Μέγας Αθανάσιος, 
ο Ευστάθιος ο Αντιοχείας, 
ο Μακάριος ο Ιεροσολύμων, 
ο Παφνούτιος, 
ο Άγιος Νικόλαος, κ.α.

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο και τον Αρειανισμό. 
Διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, ως ομοούσιον τω Θεώ Πατρί.
Συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.

Επίσης αποφάσισε τους κάτωθι ιερούς Κανόνες:

Κανών Α': Καταδικάζει τη συνήθεια του οικειοθελούς ευνουχισμού και απαγορεύει τη χειροτονία ευνουχισμένων, πλην όσων για ιατρικούς λόγους ή λόγω βασανιστηρίων εξετμήθησαν.

Κανών Β': Απαγορεύει τη χειροτονία ως κληρικών στα νέα μέλη (νεόφυτοι) της εκκλησίας.
Κανών Γ': Καταδικάζει την συνήθεια των κληρικών όλων των βαθμών να συζούν με νεαρές γυναίκες τις οποίες δεν είχαν παντρευτεί (συνείσακτοι).
Κανών Δ' - Ε': Εισάγεται το «μητροπολιτικό σύστημα», το οποίο ίσχυε στην οργάνωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και καθορίζουν την αρμοδιότητα της επαρχιακής συνόδου στη χειροτονία των επισκόπων.
Κανών ΣΤ': Αναγνωρίζει κατ' εξαίρεση το αρχαίο έθος της συγκεντρωτικής δικαιοδοσίας του επισκόπου της Αλεξάνδρειας στις εκκλησίες της Αιγύπτου, Λιβύης και Πεντάπολης —όπως συνέβαινε και με την εκκλησία της Ρώμης—, ενώ εξαιρεί τη Ρώμη και την Αντιόχεια από το γενικό μέτρο του μητροπολιτικού συστήματος.
Κανών Ζ': Ορίζεται ότι ο επίσκοπος Αιλίας (δηλ. Ιερουσαλήμ) να είναι ο επόμενος στη σειρά απόδοση τιμών.
Κανών Η': Ορίζει τον τρόπο επιστροφής στην εκκλησία της Αιγύπτου των λεγόμενων «Καθαρών» (Μελιτιανό σχίσμα).
Κανών Θ': Αναφέρεται στην συνήθη περίπτωση χειροτονίας πρεσβυτέρων των οποίων δεν εξετάστηκαν τα προσόντα ή οι οποίοι δεν παραμένουν άμεμπτοι.
Κανών Ι': Καταδικάζει τη χειροτονία πεπτωκότων.
Κανών ΙΑ' - ΙΒ': Καθορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων, με αυστηρότερα κριτήρια.
Κανών ΙΓ': Δέχεται ότι είναι δυνατόν να παρασχεθεί Θεία Ευχαριστία επί της επιθανατίου κλίνης.
Κανών ΙΔ': Ορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων κατηχουμένων.
Κανών ΙΕ' - ΙΣΤ': Καταδικάζεται η επιδίωξη κληρικών για μετάθεση σε άλλες εκκλησίες.
Κανών ΙΖ': Καταδικάζει την πλεονεξία και αισχροκέρδεια των κληρικών που προέρχεται από τον έντοκο δανεισμό.
Κανών ΙΗ': Απαγορεύει στους διακόνους να μεταδίδουν και να αγγίζουν τη Θεία Ευχαριστία πριν από τους πρεσβυτέρους, και δεν επιτρέπεται το να κάθονται μεταξύ των πρεσβυτέρων.
Κανών Κ': Απαγορεύει τη γονυκλισία στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής και την ημέρα της Πεντηκοστής.

Επιπρόσθετα καθορίστηκε η κοινή ημέρα εορτασμού του Πάσχα.

Τα συμπεράσματα της συνόδου υπογράφηκαν από περισσότερους από 318 και ο αριθμός αυτός επικράτησε για συμβολικούς λόγους. Οι επίσκοποι που ήταν παρόντες στη σύνοδο συνοδεύονταν από κατώτερους κληρικούς.
Στο ιερό Ευαγγέλιο της Κυριακής των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ακούμε ένα τμήμα της λεγομένης αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου μας. Μιας προσευχής συγκλονιστικής που έκανε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές του τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ. Εκεί στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μετά το Μυστικό Δείπνο ο Κύριος, αφού ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε:
Πάτερ, ήλθε η ώρα να θυσιασθώ για τη σωτηρία του κόσμου. Δέξου τη θυσία μου αυτή και δόξασε τον Υιό σου, για να Σε δοξάσει και ο Υιός σου, για να λυτρώσει όσους πίστεψαν σ’ Αυτόν και να τους προσφέρει την αιώνια ζωή. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν οι πιστοί Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό και Εμένα που με έστειλες στον κόσμο.Εγώ Σε δόξασα πάνω στη γη. Και με τη θυσία που θα προσφέρω σε λίγο πάνω στο σταυρό, ολοκλήρωσα τελείως το έργο που μου έδωσες να επιτελέσω. Και τώρα που θα φύγω από τον κόσμο αυτό, δόξασέ με και ως άνθρωπο εσύ, Πάτερ, με την δόξα την οποία είχα κοντά σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος.
.......................
Παραθέτουμε το ποίημα του Γεωργίου Νικομηδείας, που αποτελεί κ' ένα από τά καλύτερα μαθήματα της παραδόσεως της βυζαντινής μουσικής, και που ψάλλεται σε ήχο πλάγιο του τετάρτου:

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, 
ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, 
Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος ἁγίου, 
μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, 
καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, 
τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ, 
οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, 
μακαρίσωμεν λέγοντες, 
Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, 
παρατάξεως Κυρίου, 
ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, 
τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, 
τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, 
τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, 
Νικαίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, 
ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
.......................
περισσότερα εδώ: monipetraki

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Διαφορές Μαρτύρων του Ιεχωβά και Ορθοδοξίας

Συνεχίζεται η προσηλυτιστική προσπάθεια
των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κομοτηνή
Διαφορές Μαρτύρων του Ιεχωβά και Ορθοδοξίας

Η νέα μορφή του σύγχρονου Χιλιασμού εμφανίσθηκε το έτος 1881 από τον Κάρολο Ρώσελ και τους διαδόχους του Ρόδερφορδ και αργότερα Νάθαν Νόρ. Έχει ως έδρα το Μπρούκλιν των Η.Π.Α  και πολλά μέλη σε όλο τον κόσμο, που υπηρετούν με αυταπάρνηση και ζήλο την πολυεθνική εταιρεία «Σκοπιά».  Διαδίδει τις ετεροδοξίες της μέσα από τη στρατολόγηση των οπαδών της με βιβλία, περιοδικά και τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα.
Σεβόμενοι την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και την πίστη κάθε ανθρώπου προβαίνουμε σ’ αυτή την παρουσίαση ένεκα του χρέους πού έχουμε να προφυλάττουμε τους πιστούς από όλους όσους θέλουν να διαστρέφουν  τη διδασκαλία του Χριστού και να την χρησιμοποιούν προς ίδιον όφελος.
 
ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά
 
1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές έχουν την Αγία Γραφή και τους αρέσει να την κρατούν στα χέρια τους και να την προβάλλουν σε δημόσιους χώρους πάντοτε μαζί με βιβλία τους ή με τα περιοδικά  της αίρεσης «ΞΥΠΝΑ» ΚΑΙ «ΣΚΟΠΙΑ». Θεωρούν τον εαυτό τους «σπουδαστή των Γραφών» απαγγέλλουν από στήθους επιλεγμένα χωρία και προσφέρουν δωρεάν το ιερό κείμενο σε όποιον το ζητήσει. Επίσης απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Αγία Γραφή που χρησιμοποιούν δεν είναι η αυθεντική αλλά παραποιημένη και παραχαραγμένη. Οι Χιλιαστές έχουν παρέμβει στην Αγία Γραφή έχοντας αλλάξει λέξεις, ονόματα, σημεία στίξης ακόμα και ολόκληρες προτάσεις σύμφωνα πάντα με τις υποδείξεις της εταιρείας «Σκοπιά».  Επίσης δεν παραδέχονται τα Δευτεροκανονικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης (Μακκαβαίων, Σοφία Σολομώντα, Σοφία Σειράχ, Ιουδίθ, Τωβίθ) τα οποία εχρησιμοποιούντο στη Λατρεία από τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους.
Η Ιερά Παράδοση περιέχει διδασκαλίες του Χριστού και των Αποστόλων, που δεν εγράφησαν αλλά παρεδόθησαν προφορικώς από γενιά σε γενιά. Γι αυτό είναι ισόκυρη με την Αγία Γραφή.

2. ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές αρνούνται την Τριαδικότητα του Θεού και διδάσκουν ότι η διδασκαλία  περί Τριαδικού Θεού προέρχεται από τη «διάνοια του Σατανά», ότι είναι ένα θεολογικό κατασκεύασμα.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
 Η πίστη στην Αγία Τριάδα είναι βασική και στοιχειώδης αλήθεια της Αγίας Γραφής, η οποία μας διδάσκει ότι ο Θεός είναι Ένας κατά την ουσία και ταυτόχρονα Τριαδικός στις υποστάσεις. Δηλαδή τρία πρόσωπα Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα συνεργούν στη σωτηρία μας. Γι’ αυτό ο Χριστός έδωσε εντολή στους μαθητές Του να  κηρύξουν τη διδασκαλία Του σε όλο τον κόσμο και να βαπτίζουν τους πιστούς εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Αντιπροσωπευτικά παραθέτουμε χωρία της Αγίας Γραφής, που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια.
Από την Π.Δ.: Γεν. 1,26 -  Γεν. 3,22 – Γεν.11,7 – Ησ.6,3
Από την Κ.Δ.: Ματθ.3,16 – Ματθ.28,19 – Α΄Κορινθ.12,4 – Β΄Κορινθ.1,21 – Γαλ.4,6 – Β΄Θεσ. 3,5 – Α΄Πετρ. 1,2.

3. ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα, είναι δημιούργημα του Θεού όπως ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά. Αρνούνται τη Θεότητά Του λέγοντας ότι είναι ο πρώτος αξιωματούχος του Θεού, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Επίσης αρνούνται τη σωματική Ανάσταση του Χριστού.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
 Ο Ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει ότι: «Εγώ και ο Πατήρ μου έν εσμέν» έχομε την Ίδια Φύση, Ουσία, Δύναμη… και όχι μόνο το είπε αλλά και το απέδειξε με τα θαύματά Του και κυρίως με την ένδοξη Ανάστασή Του. Η Αγία  Γραφή μας παρέχει πάμπολλες μαρτυρίες, που μιλούν ξεκάθαρα περί της Θεότητας του Χριστού.  Ο Θεός Πατήρ πουθενά δεν ονομάζει κάποιον Αγγελο Υιόν, διότι δεν εγέννησε αγγέλους αλλά εδημιούργησε.
Υπενθυμίζουμε ότι αυτή την κακοδοξία των Χιλιαστών εκήρυττε ο μεγάλος αιρετικός Άρειος, τον οποίο σέβονται και τιμούν ως αδελφό, και τον οποίο κατεδίκασε  η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής, που αποδεικνύουν αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Ψαλμ.2,17 – Ψαλμ. 44,7 – Ψαλμ. 109,1
Από την Κ.Δ.:  Ιωάν. 5,18 – Ιωάν. 10,31 – Ιωάν. 14, 8, Φιλιπ.2,5 – Ρωμ. 9,5 – Αποκ.1,8 – Α΄Τιμόθ.6,16 - Ιωάν.1,18, Κολ. 1,15 - Ιωάν. 8,58 – Εβρ.1,15 – Ιωάν.2,19 –Λουκ. 24,9

4. ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές διδάσκουν ότι το Αγιο Πνεύμα είναι πνοή, αέρας ή ενεργός δύναμη του Θεού. Αρνούνται τη Θεότητα του Αγίου Πνεύματος και την προσωπική Του υπόσταση, δηλαδή την ύπαρξή Του ως Προσώπου.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι το Αγιον Πνεύμα είναι το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και όπως ο Υιός που γεννιέται από το Θεό Πατέρα είναι της ιδίας Φύσεως με Αυτόν, έτσι και το Αγιον Πνεύμα, που εκπορεύεται επίσης από τον Πατέρα, είναι της ιδίας Φύσεως και Ουσίας με Αυτόν, δηλαδή Θεός.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν αυτή την αλήθεια  είναι:
Από την Κ.Δ.Ιωάν. 14,26 – Ιωάν. 16.13 – Πράξ. 1,16 – Β΄Πέτρ.1,21- Πράξ.8,29 – Πράξ.20,28 – Ρωμ.8,14 – Ρωμ. 8,26 – Α΄Κορ.2,4 – Α΄Θεσ.1,5 – Β΄Κορ.3,18 – Α΄Κορ.3,16 

5. ΓΙΑ ΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές διδάσκουν ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Έτσι αρέσκονται να ονομάζουν την οργάνωσή τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ονομασία με την οποία είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Επίσης στο εξής, όπως προαναφέραμε, μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Στην Π.Δ. ο Θεός παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα που φανερώνουν τις ιδιότητές Του. Το όνομα Ιεχωβά είναι εξελληνισμένος τύπος της λέξεως ΓΙΑΓΒΕ που είναι ένα από τα ονόματα του Θεού και σημαίνει Κύριος.  Ο Ιησούς Χριστός όμως ουδέποτε ανέφερε το όνομα αυτό για να ονομάσει το Θεό, αλλά χρησιμοποίησε τη λέξη Πατέρας. «Πάτερ ημών…» Όσο για το νεοφανή προσδιορισμό «Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά» είναι αυτονόητο ότι γίνεται για να παραπλανήσει τον κόσμο καθ΄ ότι όλη η διδασκαλία τους μάχεται με μίσος κάθε τι το Χριστιανικό.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Γεν. 1,1 – Γεν. 17,1 – Γεν. 14,18 – Εξόδ. 4,10 – Εξόδ.6,3- Εξόδ.3,14 – Εξόδ. 34,14 - Ησ.40,28 –Ησ. 6,3

6. ΓΙΑ ΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι η Παναγία δεν είναι Θεοτόκος και συνεπώς αειπάρθενος. Ισχυρίζονται ότι μετά το Χριστό απέκτησε και άλλα τέκνα και δεν της αποδίδουν καμία τιμή. Επίσης δεν δέχονται τους Αγίους μας, αρνούνται τις μεσιτείες τους και εμπαίζουν και καταπατούν τις εικόνες.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Μητέρα του Κυρίου μας είναι Θεοτόκος, αφού γέννησε ως άνθρωπο τον Υιό του Θεού. Είναι το γλυκύτερο όνομα μετά τον Ιησού στα χείλη όλων των χριστιανών. Στο πρόσωπό Της εκπληρώθηκε πλήρως η προφητεία σύμφωνα με την οποία θα την μακαρίζουν όλες οι γενεές… εκτός βέβαια από τους αιρετικούς.  Την τιμούμε ως Αγιωτέρα των Αγίων και μητέρα του Θεού, μιμούμενοι το παράδειγμα της Ελισάβετ. Επίσης τιμούμε όλους τους αγίους που ολοκληρώθηκαν εν Χριστώ στην παρούσα ζωή και πιστεύουμε ότι η συμμετοχή τους στη Θεία ζωή δίνει την δυνατότητα να μεσιτεύουν στο Θεό για μας.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Γεν. 3,15 – Γεν. 28,12 – Εξόδ. 3,2 – Αριθ.17,23 – Ψαλμ. 44,11 – Ησ. 7,14
Από την Κ.Δ.: Λουκ. 1,28 – Λουκ. 1,42 – Λουκ. 11,27 – Ιωάν.19,26 – Πράξ. 1,14 – Ματθ. 2,13 

7. ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές απεχθάνονται το Ιερό Σύμβολο του Σταυρού και εκφράζονται περιφρονητικά  και ειρωνικά γι αυτόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν κάνουν ποτέ το σταυρό τους! Δεν τον τιμούν, διότι υπήρξε, όπως λέγουν, όργανο εγκλήματος  και κατηγορούν τους χριστιανούς, που τον προσκυνούν, … ως ειδωλολάτρες.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Για μάς τους Χριστιανούς ο Σταυρός είναι το καύχημά μας, διότι πάνω σε αυτόν ολοκληρώθηκε και επισφραγίσθηκε το λυτρωτικό έργο του Κυρίου μας. Τον τιμούμε, τον σεβόμεθα, τον φέρουμε πάνω μας από τη βάπτισή μας και τον προσκυνούμε από τους αποστολικούς χρόνους,  διότι μέσω αυτού τιμούμε τον Εσταυρωμένον. Το σημείο του Σταυρού. που κάνουμε καθημερινά, είναι σημείο σωτήριο, ζωοποιό, αγιαστικό και αποτελεί σαφή ομολογία της χριστιανικής μας πίστεως.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την παραπάνω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.:   Εξόδ. 14,21 - Εξόδ. 17,11 – Αριθμ. 21,8
Από την Κ.Δ.: Ματθ.10,38 – Λουκ. 14,27 – Μάρκ. 8,34 – Λουκ.9,23 – Γαλ.6,14 – Φιλιπ. 3,18. – Κολ.1,20 – Α΄Κορινθ.1,22.

8. ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή αθάνατη.
Η Ψυχή λένε είναι μια δύναμη, που μας κρατάει στη ζωή, όπως στα ζώα.
Δεν είναι συστατικό στοιχείο του ανθρώπου, όπως π.χ το ηλεκτρικό ρεύμα θέτει σε λειτουργία μια συσκευή χωρίς να είναι μέρος της. Πεθαίνοντας ο άνθρωπος περιέρχεται στην ανυπαρξία, στο μηδέν.-

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Ο άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή και μοναδική δημιουργία. Αποτελείται από σώμα, που είναι φθαρτό και επιστρέφει στη γη μετά τον θάνατον, και από ψυχή, που είναι αθάνατη και επιστρέφει στο Θεό. Η διδασκαλία αυτή τονίζεται επανειλημμένα στην Αγία Γραφή, που επισημαίνει ότι η ψυχή του ανθρώπου ζει μετά το σωματικό θάνατο.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Γεν. 2,7 - Γεν. 15,15 – Γ΄Βασ. 17,21 – Ψαλμ. 48,19
Από την Κ.Δ.: Ματθ. 20,28 – Ματθ. 10,28 -  Β΄Κορινθ. 7,1 – Πράξ.7,59 – Ιωάν.11,26 -  Α΄Ιωάν.2,17 – Λουκ. 12,4 – Λουκ. 16,22 – Φιλιπ.1,21- Ιωάν.5,28 -  Αποκ. 14,13.  

9. ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι ο Χριστός θα έλθει και πάλι στη γή, για να κυβερνήσει ως επίγειος βασιλιάς για χίλια έτη. Ξεχωρίζουν τους πιστούς σε δύο ομάδες: Στο μικρό ποίμνιο των 144.000 πιστών, που θα πάνε στον ουρανό, και τους υπολοίπους, τον πολύ όχλο, που θα ζήσει αιωνίως στη γη με τα υλικά σώματα, εφ’ όσον ανήκουν στην οργάνωση. Όσοι δεν ανήκουν θα εξαφανισθούν από τον μεγάλο πόλεμο, που ονομάζουν Αρμαγεδώνα.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Οι αριθμοί 144.000 καθώς και η βασιλεία των 1000 ετών, που αναφέρονται στην Αποκάλυψη, είναι συμβολικοί αριθμοί που δηλώνουν το μεγάλο πλήθος και τη μεγάλη διάρκεια.
Χιλιετής είναι η βασιλεία του Χριστού από την Ανάστασή Του έως της συντέλειας των αιώνων, στην οποία πραγματοποιείται «η πρώτη ανάσταση των πιστών», η αναγέννησή τους εν Χριστώ. Όλοι αυτοί βρίσκονται μαζί με το Χριστό όπου κατά την τελική κρίση που θα γίνει η ανάσταση και των σωμάτων, θα ενδυθούν αθανασία και θα κληρονομήσουν την ουράνιο βασιλεία. 
Σήμερα έχουν παρέλθει 2000 χρόνια από την έναρξη αυτής της Βασιλείας και το τέλος της δεν ήλθε ακόμη. Ο Ιησούς Χριστός μας υποσχέθηκε ότι κατά την Δευτέρα Παρουσία όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν οι μέν δίκαιοι εις ανάσταση ζωής, όπου θα ζουν αιωνίως τη χαρά της παρουσίας του Θεού, οι δε αμαρτωλοί εις ανάσταση κρίσεως, όπου θα αισθάνονται την οδύνη της απομάκρυνσής τους από το Θεό. Η Αγία Γραφή πουθενά δεν μας μιλάει για δύο ποίμνια, το μικρό και τον πολύ όχλο και αποκλείει κάθε ιδέα περί επιγείου βασιλείας.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν  αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Κ.Δ.: Ματθ.24,36 – Μάρκ.13,32 – Β΄Πέτρ.3,10 – Ματθ.6,10 – Ματθ.18,9 – Ματθ.25,30 – Λουκ.23,43 – Β΄Πέτρ.3,13 – Λουκ.21,33 – Β΄Κορινθ.4,18- Α΄Κορινθ.15,42-53.

10. ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι μετά την αόρατο Β΄ Παρουσία του Χριστού, που έγινε το 1914 και πρίν παρέλθει η γενιά του έτους αυτού θα γίνει ένας φοβερός πόλεμος, ο Αρμαγεδώνας. Θα πολεμήσουν ο Θεός και ο Σατανάς. Αποτέλεσμα: Θα καταστραφούν όλοι… οι κακοί και θα μείνουν μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που θα ζούν πλουσιοπάροχα. Αμέσως μετά θα αρχίσει η χιλιετής βασιλεία του Χριστού.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η λέξη Αρμαγεδών απαντά στην Αγία Γραφή μόνο μια φορά στην Αποκάλυψη. Είναι σύνθετη εκ του Αρ και Μαγεδών και σημαίνει όρος -γη της Μαγεδώ. Επειδή η πόλις Μαγεδώ ήταν τόπος άγριων μαχών, θέλει ο ιερός συγγραφεύς, με αυτή την εικόνα  να μας τονίσει έντονα τον πνευματικό πόλεμο, που θα γίνει κατά τις έσχατες ημέρες μεταξύ των δυνάμεων του Θεού και του κακού. 
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκλαμβάνουν τον πόλεμο του Αρμαγεδώνα μόνον ως πραγματικό. Όμως πρόκειται κυρίως για πνευματικό πόλεμο του Χριστού και των πιστών Του με το Διάβολο. Ο Χριστός  με το λόγο Του και μόνο νικά το Διάβολο, δεν χρειάζεται όπλα. Σήμερα όλοι οι Άγιοι και μόνο δια του ονόματος του Ιησού κατατροπώνουν το Διάβολο.  Ο πόλεμος αυτός έχει αρχίσει και διανύουμε διάφορα στάδια, στα οποία νικητής είναι ο Χριστός, που πειράζεται υπό του Διαβόλου και τον νικά, που τον απογυμνώνει και τον καταργεί δια του Σταυρού και της Αναστάσεως  και θα τον καταργήσει οριστικά κατά την Δευτέρα Παρουσία Του σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Είναι ολοφάνερο στην Αγία Γραφή ότι ο πόλεμος αυτός στην τελική φάση θα γίνει κατά τις έσχατες αποκαλυπτικές ημέρες και μετά την «χιλιετή» Βασιλεία του Θεού.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Ησ. ια΄4 - Δ΄Βασ. στ΄14-18,  Εξ. ιδ΄14 -25,
Από την Κ.Δ.: Μάρκ. α΄23-35, Πράξ.ιθ΄11, Αποκ. κ΄10, Β΄Θεσ. β΄8, Ματθ. κα΄19, Μάρκ. ια΄12-21


11. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Κατηγορούν την Εκκλησία ότι ευλογεί τους πολέμους και τα όπλα. Διδάσκουν ότι δεν πρέπει να υπηρετούμε την πατρίδα, ότι  όλες οι εξουσίες προέρχονται από το Σατανά και στο στρατό δεν πιάνουν όπλο. Τη σημαία την θεωρούν ειδωλολατρικό σύμβολο.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Εκκλησία δεν ευλογεί τους πολέμους και τα όπλα. Αντίθετα προσεύχεται πολλές φορές την ημέρα υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Η κάθε εξουσία είναι υπό του Θεού δοσμένη, για να υπηρετεί τον άνθρωπο εις αγαθόν.
Η σημαία είναι έμβλημα εθνικό και συμβολικό, δεν την λατρεύουμε ούτε την προσκυνούμε, αλλά μαρτυρεί την ιστορία του κάθε λαού.
Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:

Από την Π.Δ.: Αριθμ. 2,2.
Από την Κ.Δ.: Λουκ. 20,25 – Τίτ.3,1 – Ρωμ. 13- 1,7 – Α΄Τιμ. 2,1 


12. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές ισχυρίζονται ότι αυτό απαγορεύεται από το λόγο του Θεού, που συνιστά στο λαό Του να μην τρώει αίμα ζώου τόσο στην Π. Διαθήκη (στο Λευιτικό) όσο και στη Κ. Διαθήκη  (στις Πράξεις των Αποστόλων). Έτσι πιστεύουν ότι και η αιμοδοσία είναι πράξη κατακριτέα και μη αρεστή στο Θεό και δεν πρέπει να γίνεται.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Ο Θεός απαγορεύει στο λαό Του να τρώει αίμα ζώου, γιατί αυτό το έκαναν οι ειδωλολάτρες πιστεύοντας ότι ρουφώντας το αίμα ενός δυνατού ζώου, έπαιρναν ταυτόχρονα και τη δύναμη αυτού του ζώου. 
Η μετάγγιση αίματος δεν υπήρχε την εποχή των χρόνων της Αγίας Γραφής και δεν απαγορεύεται από το Θεό. Η μετάγγιση δεν έχει καμία σχέση με τη βρώση του αίματος. Στηρίζεται στην  έμπρακτη αγάπη, που πρέπει να έχουμε ως χριστιανοί  στον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από την πίστη του και την εθνικότητά του. Η προσφορά αίματος είναι μια ευλογημένη και θεάρεστη πράξη, που επιβάλλεται, διότι σώζει τη ζωή των ανθρώπων, ενώ η απαγόρευσή της φονεύει τη ζωή των ανθρώπων. Ας μην λησμονούμε ότι ο πρώτος Αιμοδότης της ανθρωπότητας είναι ο Χριστός!

13. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Ομιλούν με χυδαιότητα κατά της Εκκλησίας του Χριστού, την αποκαλούν «κακιά γυναίκα», «πόρνη», «Μεγάλη Βαβυλώνα» και μιλούν με πολύ μίσος και εκδίκηση για τους πιστούς της.
Διδάσκουν με θρασύτητα ότι η Εκκλησία εκρημνίσθη και για πολλούς αιώνες η ανθρωπότης ήταν στο χάος, έως τον προηγούμενο αιώνα που εμφανίσθηκαν  και επανίδρυσαν την Εκκλησία, την οποία αποτελούν μόνο οι 144.000 εκλεκτοί, που θα πάνε στον ουρανό...
Αρνούνται όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας.


ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Αναστηθέντος Χριστού, που οδηγείται από το Αγιον Πνεύμα εις «πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. ις΄, 13). Γι αυτό και η Εκκλησία κλονίζεται αλλά δεν κρημνίζεται. Είναι αιώνια και αλάθητη. Είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας. Είναι ταμειούχος της θείας χάριτος, η οποία μεταδίδεται στους πιστούς μέσω των Ιερών Μυστηρίων, που εθεσπίσθησαν από τον Ίδιο τον Κύριό μας. Οι 144.000 που αναφέρει η Αποκάλυψις, εάν μεν τον εκλάβουμε ως κυριολεκτικόν αριθμόν, αναφέρεται στις 12 φυλές του Ισραήλ που θα πιστέψουν τον Ιησού Χριστόν ως Θεάνθρωπον και πραγματικόν Μεσσία του Κόσμου, στο τέλος του Κόσμου, σύμφωνα με τον Απόστολον Παύλο (Ρωμ. ια, 25) και όλη την Αγία Γραφή, εάν δε τον εκλάβουμε ως συμβολικόν αριθμόν, δηλώνει το αναρίθμητο πλήθος των ανθρώπων, που θα σωθούν.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Κ.Δ.: Ιωάν. 10,16 -  Ματθ. 16,18 – Ματθ. 28,20 – Ιωάν. 14,16 – Ιωάν. 16,13 - Α΄Τιμόθ. 3,15 – Β΄Ιωάν 2. – Κολ. 3,15 – Α΄Κορινθ. 10,17 – Ρωμ.12,5 
Ματθ.28,29 – Πράξ. 8,17 – Ιωάν.20,23 – Μάρκ.14,22 – Μάρκ.6,13 – Πράξ.20,17 – Ματθ.19,3
 
 Πηγή

Πληροφορίες: