Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Ο Ωραίος Ασπασμός!

Η ρήξη στους κόλπους της νεοσύστατης Εκκλησίας ήταν γεγονός. Από την μια μεριά ο Πέτρος και από την άλλη ο Παύλος. Ο Πέτρος, ο κορυφαίος των Αποστόλων, η πέτρα που ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία. Ο Παύλος, ο πρώην διώκτης, μαχητής, μορφωμένος, πολύγλωσσος, Ρωμαίος πολίτης.


Ο Πέτρος καθοδηγεί την Εκκλησία. Έχει ευθύνη, ευθύνη απέναντι στο Χριστό, απέναντί στο πλήρωμα της νεοσύστατης εκκλησίας, ευθύνη απέναντι στον εαυτό του.
Ο Πέτρος, ποτισμένος με το πάθος της αυτοθυσίας του, ολιγώρησε όταν δεν έπρεπε, λιποψύχησε. Τώρα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει το χρέος που ανέλαβε. Πρέπει να δείξει την αξία του. Αλλιώς όλα χάθηκαν.

Ο Παύλος, αμείλικτος διώκτης των Χριστιανών, βαθύς γνώστης του φαρισαϊκού νόμου, φαρισαίος και ο ίδιος. Διώκτης μετά λόγου. Κάθε του χτύπημα στη νέα θρησκεία είναι τεκμηριωμένη.
Ένα χρόνο μετά την αναχώρηση του Χριστού, με θαυμαστό τρόπο μεταστρέφεται. Επαναξετάζει όλα τα δεδομένα. Είναι ορθολογιστής. Μετά την αποκάλυψη, συγκρίνει τα στοιχεία με τις γραφές που κατέχει καλά. Τα πάντα αποδεικνύουν την ορθότητα της νέας πίστης. Όλο του το μένος, γίνεται πάθος να διαδώσει τον Λόγο.
Οι δυο άνδρες, ο Πέτρος κι ο Παύλος ακολουθούν τις πορείες τους. Τέλος του 45 στην Αντιόχεια, συναντιούνται. Η σύγκρουση γίνεται δημόσια. Η αντίθεση των δυο αντρών είναι γεγονός. Όλοι συναισθάνονται τον κίνδυνο, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.
Η ανάγκη επιβάλει την σύναξη των Αποστόλων. Το 48 συναντιούνται στα Ιεροσόλυμα. Όλοι οι Απόστολοι. Μαζεύτηκαν από τις άκρες του κόσμου. Είναι η Αποστολική Σύνοδος. Πρόεδρος ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Οι διαφορές μεγάλες. Ο Πέτρος δεν εμπιστεύεται τον Παύλο. Τα ζητήματα τίθεται και εξετάζονται, σε κάθε διαφορά, ο Ιωάννης θα προβάλλει τον Λόγο, όπως τον είπε ο Δάσκαλος. Η καλή προαίρεση, θα φέρει αποτέλεσμα.
Τα προβλήματα και οι διαφορές θα λυθούν. Η Σύνοδος θα βγάλει τις αποφάσεις της Η Εκκλησία θα στεριωθεί. Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, κανείς αρχηγός, όλοι μαζί.
Ασπάζομαι, εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ότι χαιρετίζουν ακουμπώντας ο ένας το μάγουλο του στο μάγουλο του άλλου. Ασπάζομαι, όμως εννοούσαν ότι ενστερνίζονται ο ένας τις απόψεις του άλλου. Ασπάζομαι θα πει ότι υιοθετώ τη γνώμη του άλλου. Ο ασπασμός είναι από το επίθετο ασπάσιος, που θα πει χαρούμενος, ευτυχισμένος.
Αυτός ο Ασπασμός απεικονίζεται στη σχετική εικόνα. Αυτό που έγινε, τότε, σε εκείνη τη Σύνοδο, ήταν μεγαλειώδες. Ο ένας ασπάσθηκε τον άλλον. Ασπάσθηκε τις απόψεις του. Τις ασπάσθηκε με Χαρά.
Αν δεν μεσολαβούσε αυτός ο Ασπασμός, το πιθανότερο θα ήταν σήμερα, ο Χριστιανισμός να είναι απλά μια ή περισσότερες ιουδαϊκές αιρέσεις, από τις άπειρες άλλες που υπάρχουν. Αντ’ αυτού, ο Χριστιανισμός σήμερα, απαριθμεί το μεγαλύτερο μέρος των πιστών του κόσμου.
Ο Ασπασμός αυτός είναι άκρως παραδειγματικός. Δείχνει με καταλυτικό τρόπο τι μπορούν να πετύχουν οι εκάστοτε ταγοί, άμα λειτουργήσουν με καλή προαίρεση, δημοκρατικά, χωρίς εγωισμούς.

Μακάρι οι σημερινοί μας ταγοί, να μπορούσαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι να συμφωνήσουν σε πέντε πράγματα.
Μακάρι να μπορούσαν, να αφήσουν τους εγωισμούς κατά μέρος και να λύσουν το πρόβλημα που ταλανίζει την πατρίδα μας.
Γιατί, ένα σας λέω, σιγά το πρόβλημα, για τον πιο αρχαίο λαό της γης που επιβίωσε από τόσα και τόσα.
Αλλά, δεν πειράζει, πάλι θα λυθεί το πρόβλημα, είτε μνημόνιο το λένε, είτε όπως αλλιώς το λένε. Απλά θα αργήσει. Θα αργήσει αλλά να είστε βέβαιοι ότι το καλύτερο θα γίνει.

χαμομηλάκι

Ασπασμός Πέτρου και Παύλου

Δυο σπουδαίοι άντρες
Δυο κορυφαίοι Απόστολοι
Δυο Άγιοι που άλλαξαν τον κόσμο
Ήταν τέτοια η επιρροή τους στους ανθρώπους, που θα έφερνε ρήξη ανάμεσά τους.
Η Εκκλησία τους τοποθέτησε μαζί για να δείξει την ενότητά τους.
Διαφορετικοί δρόμοι,
Ένας ο Σκοπός!

Πέτρος καί Παῦλος
Διαφωνία καί ὑπέρβαση
Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά συνεορτάζονται τήν ἴδια μέρα οἱ δύο κορυφαῖοι ἀπόστολοι, ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος. Ἴσως, πέρα ἀπό τόν τονισμό τῆς σημασίας τους ὡς στυλοβατῶν τῆς Ἐκκλησίας, θέλησε νά ἐπισφραγίσει τήν ἄρση τῶν διαφωνιων τους καί τήν τελική συμφωνία τους, σέ θέματα, ὄχι πίστεως, ἀλλά βιώσεώς της στήν πράξη καί στήν καθημερινή ζωή.
Τά ἀρχαιότερα κείμενα τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί οἱ ἐπιστολές τοῦ Παύλου, εἶναι ἐναργεῖς μάρτυρες τῆς συγκρούσεως δύο κόσμων, τοῦ Παλιοῦ καί τοῦ Καινούργιου. Τόν πρῶτο ἐκπροσωποῦσε ὁ Πέτρος, τόν δεύτερο ὁ Παῦλος. Δέν διαφωνοῦσαν σέ θέματα πίστεως. Καί οἱ δύο ἦταν φλoγερoί, κήρυκες τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.
Ὁ πρῶτος, ὁ Πέτρος, «τό στόμα τῶν ἀποστόλων», ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἦταν ὁ ζηλωτής, ὁ ἀγωνιστής, ὁ ἀσυγκράτητος μαχητής. Ὅπως ἕνας μικρός μαθητής πετάγεται νά ἀπαντήσει πρῶτος στίς ἐρωτήσεις τοῦ δασκάλου, ἔτσι καί ὁ Πέτρος προτρέχει νά δώσει πρῶτος τήν ἀπάντηση: «ποιός λένε οἱ ἄνθρωποι πώς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου; ... Ἔσεῖς ποιός λέτε πώς εἶμαι;», ρωτάει ὁ Χριστός. -«Ἐσύ εἶσαι ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ», σπεύδει νά ἀπαντήσει ὁ Πέτρος. Στόν Μυστικό Δείπνο, δέν δέχεται νά τοῦ πλύνει τά πόδια του ὁ Διδάσκαλος. «Ἄν δέν σοῦ τά πλύνω, δέν ἔχεις μέρος μαζί μου στή βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» -Τότε, Κύριε, ὄχι μόνον τά πόδια, ἀλλά καί τά χέρια καί τό κεφάλι μου νά πλύνεις!»... Στήν Γεθσημανῆ κόβει τό αὐτί τοῦ δούλου, στή δίκη τοῦ Ἰησοῦ καταφέρνει νά μπεῖ στό σπίτι τοῦ ἀρχιερέα, ὅπου δικαζόταν ὁ Χριστός, τόν ὁποῖον ἀρνεῖται ἀπό φόβο, γιά νά μετανοήσει κατόπιν καί νά κλάψει πικρά.
Αὐτός ἦταν ὁ Πέτρος. Γεμάτος συναίσθημα, παρορμητικός, μαχητικός, ἀνυποχώρητος, ζηλωτής, ἄκαμπτος.
Καί ἦρθε ἡ ὥρα, μετά τήν Ἀνάσταση, νά ποιμάνει τά πρόβατα», κατά τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου του. Ἐδῶ ἀρχίζουν τά δύσκολα. Πρέπει νά τηροῦμε τόν μωσαϊκό νόμο; Ἀφοῦ εἴμαστε Ἑβραῖοι, ἀσφαλῶς ναί. Καί τόν νόμο τοῦ Χριστοῦ; Ἀσφαλῶς ναί, καί  αὐτόν. Καί οἱ Ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες, πού γίνονται Χριστιανοί; Ναί καί αὐτοί. Νά ζοῦν ἐν Χριστῷ, νά τηροῦν τόν Νόμο τῆς Χάριτος, ἀλλά καί παράλληλα νά τηροῦν τά Σάββατα, τούς καθαρμούς, τίς ἰουδαϊκές προσευχές, τίς θυσίες στόν Ναό; Ναί, ναί!
Καί ἦρθε ὁ Παῦλος. Ἀπό ποῦ; Ἀπό τό στρατόπεδο τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν κι αὐτός Ἰουδαίος. Μάλιστα ἦταν Φαρισαῖος. Γνώριζε δηλαδή καλλίτερα από πολλούς τόν μωσαϊκό νόμο, τόν ὁποῖο τηροῦσε εὐλαβικά. Κι αὐτό, ὡς τή θαυμαστή κλήση καί μεταστροφή του. Κατάλαβε, ὅτι τίποτε δέν μᾶς σώζει, παρά μόνον ἡ πίστη στόν Χριστό. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι «σκύβαλα». Καί παίρνοντας τή μάχαιρα τοῦ Πνεύματος, μέ λόγο καί γραφίδα, περιῆλθε ὅλη τήν Οἰκουμένη, κηρύσσοντας τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας.
Τί τοῦ κόστισε αὐτό, τό περιγράφει ὁ ἴδιος στή Β΄ ἐπιστολή του πρός τούς Κορινθίους: «μόχθησα πολύ˙ μέ χτύπησαν μέ ἀφάνταστη ἀγριότητα˙ φυλακίστηκα πολλές φορές, καί πολλές φορές ἔφθασα στά πρόθυρα τοῦ θανάτου. Πέντε φορές μαστιγώθηκα ἀπό τούς Ἰουδαίους μέ τριανταεννέα μαστιγώματα, τρεῖς φορές μέ τιμώρησαν μέ ραβδισμούς, μία φορά μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα, ἕνα μερόνυχτο ἔμεινα vαυαγός στό πέλαγος. Ἔκανα πολλές κοπιαστικές ὁδοιπορίες, διάβηκα ἐπικίvδυvα ποτάμια, κινδύνεψα ἀπό ληστές, κνδύvεψα ἀπό τούς ὁμογενεῖς μου Ἰουδαίους, κινδύνεψα ἀπό τούς Ἐθνικούς. Πέρασα κινδύνους σέ πόλεις, κινδύνους σέ ἐρημιές, κιvδύvους στή θάλασσα, κινδύνους ἀπό ἀνθρώπους πού ὑποκρίνονταν τούς ἀδελφούς. Κοπίασα καί μόχθησα πολύ, ξαγρύπνησα πολλές φορές, πείνασα, δίψασα, πολλές φορές μοῦ ἔλειψε ἐντελῶς τό φαγητό, ξεπάγιαζα καί δέν εἶχα ροῦχα vά φορέσω. Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα εἶχα καί τήν καθημεριvή πίεση τῶν ἐχθρῶν μου καί τή φροντίδα γιά ὅλες τίς ἐκκλησίες. Ποιανοῦ ἡ πίστη ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ;» (11, 23-29).
Αὐτός ἦταν ὁ Παῦλος. Ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα», τόν Χριστό. Αὐτός πού ὄργωσε ὅλη τήν Οἰκουμένη.
Καί, ὁ καρπός, πολύς. Ὅμως, τί θά γίνει μέ τούς Ἐθνικούς; Ὁ Παῦλος κήρυττε, πώς δέν ὑπάρχει στόν καινούργιο κόσμο τοῦ Θεοῦ καμιά διάκριση: Ἰουδαῖοι καί ἐθνικοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, δοῦλοι καί ἐλεύθεροι, εἶναι, μέσα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἕνα σῶμα, εἶναι ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ, πού δέν χρειάζονται γιά νά σωθοῦν τίποτε ἄλλο, παρά νά δεχθοῦν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά ἀνταποκριθοῦν στό κάλεσμα τῆς σωτηρίας πού τούς παρέχει ἡ πίστη καί τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο στόν Χριστό.
Δέν τά πίστευε αὐτά ὁ Πέτρος; Ἀσφαλῶς τά πίστευε. Αὐτό ὅμως δέν ἐρχόταν σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀπόψεις του περί τῆς ἀνάγκης τηρήσεως τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου; Ἀσφαλῶς ναί. Καί ἀσφαλῶς θά τό ἐγνώριζε αὐτό. Ὅμως, εἴτε ἐπειδή δέν εἶχε τήν ἀναγκαία τόλμη νά διακόψει τούς δεσμούς μέ τή Συναγωγή, εἴτε ἐπειδή φοβόταν μήπως «σκανδαλίσει» τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι γινόμενοι Χριστιανοί δέν διενοοῦντο νά φύγουν καί ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, ἐπέμενε στίς ἰδέες του.
Καί ἐδῶ ἦλθε ἡ μεγάλη σύγκρουση. Ὁ Πέτρος ἦταν ὁ ἀναποφάσιστος, ὁ διστακτικός. Ὁ Παῦλος ἦταν ὁ ἀπόλυτος, ὁ ἀσυμβίβαστος. Ὁ Πέτρος φοβόταν τίς ἀλλαγές, σκεπτόταν καί τό «πολιτικό κόστος». Ὁ Παῦλος ἦθελε «καθαρές λύσεις».
Ἡ διαφωνία, πού ἐκφράστηκε σέ ὑψηλούς τόνους καί προσέλαβε διαστάσεις, λύθηκε «δημοκρατικά», δηλαδή συνοδικά. Στή λεγόμενη Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων, τό 49 μ. Χ., ὁ Πέτρος, ὕστερα ἀπό πολλή συζήτηση, παραδέχθηκε, ὅτι ὁ Θεός δέν κάνει διάκριση ἀνάμεσα στούς Ἰουδαίους καί τούς Ἐθνικούς, «ἀλλά καθάρισε μέ τήν πίστη τίς καρδιές τους». Γι᾽ αὐτό, τό νά φορτώνονται βάρη πρόσθετα στόν τράχηλο τῶν χριστιανῶν, εἶναι πρόκληση κατά τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ «πιστεύουμε ὅτι θά μᾶς σώσει (τούς Ἰουδαίους) ἡ χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, μέ τόν ἴδιο τρόπο πού θά σώσει καί ἐκείνους (τούς Ἐθνικούς)»  (Πράξ. Ι5, 7-11).
Ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου, πού ἀναγράφεται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (15, 23-29), ἀπεστάλη στίς ἐκκλησίες, καί ἔτσι κόπηκε ὁ ὀμφάλιος λῶρος πού συνέδεε τήν Ἐκκλησία μέ τή Συναγωγή, τό Παλιό μέ τό Νέο, τόν Νόμο μέ τή Χάρη. Ἄv δέν συνέβαινε αὐτό, ὁ χριστιανισμός δέν θά ἦταν τίποτε περισσότερο, ἀπό μιά ἰουδαϊκή αἵρεση.
* * *
....
«Ἀπό τό περιοδικό Ἀνάπλασις 2010»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΤ. ΓΑΛΙΤΗΣ
περισσότερα εδώ
* * *
Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.
Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.
Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).
῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία  ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.
Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων - ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ῾ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος. Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) - ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.
Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας. Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Και να γίνεστε στις μεταξύ σας σχέσεις
καλόβουλοι, εύσπλαχνοι...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤ. ΠΑΥΛΟΥ
ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

30 
καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ γιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως. 
Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα της απολύτρωσης. 
31 
πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. 
Κάθε πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλαστήμια ας αφαιρεθεί από εσάς μαζί με κάθε κακία. 
32 
γίνεσθε δὲ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς καθὼς καὶ ὁ Θεὸς ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ἡμῖν. 
Και να γίνεστε στις μεταξύ σας σχέσεις καλόβουλοι, εύσπλαχνοι, συγχωρώντας ο ένας τον άλλο καθώς και ο Θεός σάς συγχώρεσε μέσω του Χριστού. 
 

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Πως «γνώρισα» τον Γεώργιο ΚΑΨΑΝΗ

Ανήμερα της Πεντηκοστής εκοιμήθηκε ο Γεώργιος Καψάνης, ένας από τους χαριτωμένους ανθρώπους του Αγίου Όρους, Προηγούμενος της μονής Γρηγορίου.
.
Ψυχολόγους θέλουμε, ἱερεῖς
καὶ πνευματικοὺς δὲν θέλουμε!
 

(Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης †8/6/2014)
Τον Ιανουάριο του 2010 είχαμε κανονίσει μια παρέα από τη δουλειά να πάμε στο Άγιο Όρος. Στις προετοιμασίες ήμασταν ακόμη, όταν το ανέφερα σε μια συζήτηση, ότι είχα σκοπό να επισκεφθώ το Όρος. Δίπλα μας ένας κύριος άκουσε τη συζήτησή μου και παρενέβη.
― Να πάτε στη Μονή Γρηγορίου, να γνωρίσεις τον Γεώργιο, μου είπε.
― Ποιον Γεώργιο, ρώτησα.
Καψάνης είναι το επώνυμό του.
― Καμαρώνουμε για τον Γεώργιο συμπλήρωσε και αποχώρησε.

Έψαξα να μάθω για τον Γεώργιο. Έδινε διαλέξεις στο Αριστοτέλειο. Ήταν Αρχιμανδρίτης, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους.
Πήγαμε στο μοναστήρι και προσπάθησα να συναντήσω τον ηγούμενο. Δεν κατέστη δυνατόν. Ο γέροντας ήταν άρρωστος. Όταν έπρεπε να μετακινηθεί, γινόταν με δυσκολία σε αναπηρικό καροτσάκι. Λυπήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να τον δω.

Ήταν Κυριακή, στην είσοδο της μονής ήταν ένα μικρό βιβλιοπωλείο που ήταν κλειστό. Κοίταξα στη προθήκη και είδα μερικούς τίτλους του Αρχιμανδρίτη Γεωργίου. Πλησίασα έναν καλόγερο και του είπα ότι ήθελα να αγοράσω 1-2 βιβλία.
Με ενημέρωσε ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει επειδή ήταν Κυριακή. Προσπάθησα και άλλο, απευθύνθηκα … παρά πάνω. Τελικά δόθηκε η άδεια να ανοίξει το βιβλιοπωλείο. Διάλεξα δύο βιβλιαράκια. Το αντίτιμό τους ήταν ελάχιστο, 2-3 ευρώ, για τα έξοδα της εκτύπωσης μου είπαν. Προσπάθησα να δώσω παραπάνω, αλλά δεν δέχτηκαν με κανένα τρόπο.
Τα βιβλία ήταν:
Στην επιστροφή από το Άγιο Όρος άρχισα να διαβάζω τα βιβλία. Ήταν συγκλονιστικά. Εκείνο που μ’ εντυπωσίασε, ήταν οι συγκεκριμένοι τρόποι που περιγράφονταν για την επίτευξη του Σκοπού.
Δύσκολοι αλλά συγκεκριμένοι, όχι αφηρημένες έννοιες. Όλο το θεολογικό υπόβαθρο υπήρχε, αλλά τα δεδομένα ήταν σαφή.

Επέστρεψα στη δουλειά, μετά από απουσία μια εβδομάδας. Διηγήθηκα την εμπειρία μου στο Άγιο Όρος. Είπα και για τα βιβλιαράκια. Ένας μου ζήτησε να τα διαβάσει. Τα έδωσα. Μετά από μερικές μέρες, μου τα επέστρεψε με ενθουσιασμό.
― Τα φωτοτύπησα, μου είπε.
― Είναι Εξαιρετικά.
Ο ένας με τον άλλον, πήραν τα βιβλιαράκια και τα φωτοτύπησαν. Έγιναν ανάρπαστα και όποιος αναφέρονταν σ’ αυτά, έλαμπε το πρόσωπο του.
Έτσι «γνώρισα» τον Γέροντα Καψάνη, που συνέβαλε στην εμπειρία μου στο Άγιο Όρος που μου άλλαξε τη ζωή.

Ανήμερα της Πεντηκοστής εκοιμήθηκε ο Γεώργιος Καψάνης, της μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους. Πριν τέσσερις μήνες είχε παραιτηθεί από ηγούμενος της μονής για λόγους υγείας.
― Καλή Ανάσταση Γεώργιε και
― Καλό Παράδεισο!

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Εἰς τὸ Παράκλητον Πνεῦμα


Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε,
τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών καὶ τὰ πάντα πληρῶν,
ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός,
ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν,
καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος,
καὶ σῶσον, ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Σημείωση:
Η Προσευχή είναι στο αρσενικό γένος, καίτοι αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα. Ουδεμία διάκριση μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος

Κατά Ιωάννην ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, Α', 1-18

 
1 Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς το Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος.
2Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. Αυτός ήταν στην αρχή προς το Θεό.
3πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. Τα πάντα μέσω αυτού έγιναν, και χωρίς αυτόν δεν έγινε ούτε ένα απ’ ό,τι έχει γίνει.
4ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. Μέσα σε αυτόν ήταν ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων.
5καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν. Και το φως μέσα στο σκοτάδι φέγγει και το σκοτάδι δεν κυρίεψε αυτό.
6᾿Εγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ ᾿Ιωάννης· Ήταν ένας άνθρωπος από το Θεό απεσταλμένος. το όνομά του Ιωάννης.
7οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι' αὐτοῦ. Αυτός ήρθε για μαρτυρία, να μαρτυρήσει για το φως, για να πιστέψουν όλοι μέσω αυτού.
8οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ' ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. Εκείνος δεν ήτανε το φως, αλλά ήρθε να μαρτυρήσει για το φως.
9῏Ην τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Ήταν το φως το αληθινό, που φωτίζει κάθε άνθρωπο, το οποίο ερχότανε στον κόσμο.
10ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. Μέσα στον κόσμο ήτανε κι ο κόσμος μέσω αυτού έγινε, αλλά ο κόσμος δεν τον γνώρισε.
11εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. Στους δικούς του ήρθε, αλλά οι δικοί του δεν τον παραδέχτηκαν.
12ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Όσοι όμως δέχτηκαν αυτόν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία τέκνα Θεού να γίνουν. σ’ όσους πιστεύουν στ’ όνομά του,
13οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ' ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν. που όχι από αίματα, ούτε από σάρκας θέλημα ούτε από θέλημα άντρα, αλλ’ από το Θεό γεννήθηκαν.
14Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. Και ο Λόγος σάρκα έγινε και κατασκήνωσε ανάμεσά μας, και είδαμε με θαυμασμό τη δόξα του, δόξα όπως ενός μονογενούς από τον Πατέρα, πλήρης από χάρη και αλήθεια.
15᾿Ιωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε λέγων· οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. Ο Ιωάννης μαρτυρεί γι’ αυτόν και έχει φωνάξει λέγοντας: «Αυτός ήταν για τον οποίο είπα: “Εκείνος που έρχεται ύστερα από μένα πριν από μένα έχει υπάρξει γιατί μου ήταν πρώτος”».
16Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος· Γιατί από το πλήρωμά του όλοι εμείς ελάβαμε, και χάρη στη θέση χάρης.
17ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Γιατί ο νόμος δόθηκε μέσω του Μωυσή. η χάρη και η αλήθεια έγιναν μέσω του Ιησού Χριστού.
18Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο. Το Θεό ως τώρα κανείς δεν έχει δει ποτέ. Ο μονογενής Θεός που είναι στην αγκαλιά μέσα του Πατέρα, εκείνος εξήγησε αυτόν.